Prej kohësh përflitej për të dashurën e Izet Haxhisë. Falë mjeshtërisë së fjalës, ajo arrinte që të mposhte çdo gojë të ligë, çdo sharje. Shumë ngrinin pikëpyetje nëse e gjitha kjo ishte një lojë nga ana e Izetit.
Por ja që situata është krejt ndryshe. Gruaja e cila është e dashuruar me të quhet Erjona, dhe është soprano. Ajo është e arsimuar dhe punësuar në opera të ndryshme të Francës, ku jetoj prej 18 vitesh.
Në një intervistë dhënë për “shqiptarja.com’, ajo tregon se dashuria reciproke mes dy palëve ka qënë mjaft e vështirë. Takimi i tyre i parë ka qënë kur Erjona ishte ende studente, e ndërsa i dyti para një viti, për të mos u ndarë më. Mes të tjerash ajo rrëfen të gjitha peripecitë që ka kaluar. Po kështu flet edhe për kërcënimet me jetë. Erjona tregon se prindërit janë kërcënuar me vrasje e me shantazhe nga më të turpshmet.
https://tiranatoday.com/detajet-dashuri-pertej-hekurave-zbulohet-femra-qe-i-ka-rrembyer-zemren-izet-haxhise/
Për opinionin publik ju njiheni shumë pak, por vetëm si “e dashura e Izet Haxhisë”, e cila, kohët e fundit, në emër të tij, poston komente në Facebook. Kush është Erjona dhe me çfarë merret ajo?
Në të vërtetë, ajo që më bën publike në Shqipëri, është vetëm fakti që jam e dashura e Izet Haxhisë… Pavarësisht se vij nga dy familje tepër të njohura… Por, për miqtë e mi në Shqipëri dhe opinionin në Francë, unë jam soprano, pedagoge kantoje dhe në përgatitjet e fundit të mbrojtjes së një doktorature. Jam arsimuar dhe punësuar në opera të ndryshme të Francës, ku jetoj prej 18 vitesh.
Si jeni njohur me Izetin, në një kohë kur ai ka jetuar në Turqi, ndërsa ju prej vitesh në Francë?
Me Izetin jemi njohur në Tiranë, para 21 vitesh. Fare rastësisht, ndërsa prisja pedagogen time të kantos, Nina Mulën, u gjenda me ca shoqe më të rritura se unë, në një tavolinë me Izetin. E kisha parë në televizion, por nuk e kisha shumë idenë kush ishte… Jeta ime ishte partitura dhe vetëm partitura… Di që ai takim me la tepër mbresa, sepse në ditarin e 16-17-vjeçares së dikurshme gjej faqen ku kam shkruar për këtë takim dhe përshtypjen tepër të mirë që më la Izeti. E para, ishte i vetmi ne tavoline që nuk më përqeshi, sepse në atë kohë mbaja tela në dhëmbë dhe çdo fjalë e imja fillonte dhe mbaronte me “th”. E dyta, sepse m’u duk si “tip shefi” i atyre dy burrave të tjerë, që nuk m’u ngjitën e nuk ma shpifën, si zakonisht në ato kohë, falë Izetit! Tepër serioz, tepër korrekt, tepër i respektueshëm! Po flasim për vite, kur të fortët na kishin futur tmerrin para Liceut dhe kur jeta e një vajze nuk ishte aspak e sigurtë… Jemi rigjetur para një viti… me dashjen e Zotit, që na ofroi një mundësi të dytë, meqë të parën nuk e kishim kapur… Sidomos Izeti, në fakt, që, jo vetëm s’ma fërshëlleu fare, por i lexohej në fytyrë një rëndesë dhe komplikim punësh… Ishte në mes të problemeve të politikës, që mua as nuk më shkonte mendja se ekzistonin. Ishim në dy botë komplet të ndryshme…
Kush e bëri hapin e parë për të ndërtuar një lidhje. Ju, apo Izeti?
E vërteta është që të dy komentuam diku dhe mua s’më thoshte asgjë emri i tij, pasi nuk kisha patur më asnjë lidhje politike me Shqipërinë dhe isha tërësisht e zënë me muzikën dhe karrierën time. Por pamja e tij më solli diçka turbull… Dhe, mbasi u përqendrova pak tek fotoja e tij, m’u rikujtua ai “tip shefi” i kafes në Tiranë! M’u kujtua që, në ato kohëra katrahure, ishte nga të vetmit që më kishte lënë një shije respekti dhe korrektësie! Dhe indiference në një farë mënyre (qe, për një gocë Liceu, ishte pak e çuditshme dhe e pazakontë). I shkruajta unë e para, plot mirënjohje të sinqertë, për ta falenderuar për atë moment të bukur fisnikërie, që kishte lënë në kujtesën e 16-vjeçares së dikurshme… Ishte një mesazh i çuditshëm për Izetin, që ishte mësuar të fliste gjithmonë fillimisht për politikë… Por, unë duhet të isha nga të paktët shqiptarë në botë, që as nuk e kisha idenë se çfarë kishte ndodhur me Izet Haxhinë dhe peripecitë e tij! Mbasi, edhe në mes të rrëmujave të 97-98-ës e më vonë, jeta ime ishte e mbushur vetëm me opera dhe Maria Callas… Sigurisht që, kur Izeti filloi të më tregonte “aventurat e Çufos” (siç e quaj unë jetën e tij), u trondita jashtë mase… Çfarë ishin këto gjëra politike, juridike, policeske… Uuuuu, çfarë ngatërrese! Po kjo tani? Nga na doli ky njeri me kaq komplikime??? Por zgjati vetëm pak minuta… sepse ishim aq shumë të fokusuar tek e tashmja, tek momenti prezent, në të cilin po komunikonim… ndihej në ajër një rrjetë fijesh të padukshme, tërheqjeje intelekti dhe shpirti. Diçka e çuditshme, e pashpjegueshme me fjalë… Diçka që vetëm mund të ndjehet e s’mund të përshkruhet me shkronjëza a fjalëza. Shpresoj për ju, që më kuptoni për ç’lloj ndjesie magjike flas…
A nuk përbënte problem për ju fakti që po ndërtonit një lidhje me dikë, që e kërkonte drejtësia shqiptare dhe i dënuar me 25 vite burg për vrasjen e Azem Hajdarit?
Siç e thashë, lidhja erdhi tepër spontane dhe tmerrësisht e fortë në të njëjtën kohë; asnjë gjë nuk mund ta ndalte, as drejtësia, as dënimi, as tsunami e as bomba nukleare. Çdo gjë ishte sekondare, ajo që po na ndodhte ishte e vetmja e vërtetë, për të dy! Dhe shumë më e fortë se sa ne të dy dhe mendjet tona prej frymorëve normal… Dashuria me gjithë dashuritë brenda, me gjithë shpërthimet dhe ëmbëlsinë e saj… Nuk kishte më kthim…
Sa e lehtë apo e vështirë ka qenë për ju të mbani gjallë një lidhje në distancë, pasi ju ishit në Francë dhe ai në Turqi?
Nuk ka qenë e lehtë, shumë mall, shumë vështirësi, shumë komplikime. Por dashuria është më e fortë se gjithshka, pavarësisht se ky duket thjesht si një sllogan klishé… Por për ne ashtu është! Dashuria është më e fortë se kufinjtë dhe çdo gjë që na ndante, madje më e fortë se Erdogani e Macron, të mbledhur bashkë.
Sipas jush, përveç se i dashur, çfarë përfaqëson Izet Haxhia, i cili, në sytë e opinionit publik shqiptar, është një vrasës, ndërsa për disa të tjerë një viktimë e padrejtësive të drejtësisë shqiptare?
Ne fillim fare, kur Izeti më tregoi jetën e tij, hyra në youtube dhe pashë ç’thuhej për të…. U trondita nga shumë komente të zeza sterrë për të, por treçereku ishte inkurajues dhe solidar me Izetin, me pafajësinë e tij! Por unë jam natyrë kurioze dhe e pavarur në mendimet dhe bindjet e mia… fillova të studjoj dhe analizoj vetë ngjarjet, politikën dhe ato çfarë rrodhën më pas… Mbështetja ime, solidariteti im me Izetin nuk erdhën vetëm sepse duheshim, por sepse u binda, pa asnjë ndikim shpirtëror e emocional, që pafajësia e tij ishte më shumë se sa e vërtetë! Izeti përfaqëson pikë së pari jetën e një njeriu të përdorur padrejtësisht, por edhe forcën dhe burrërinë për të qendruar në këmbë, pa u lëkundur, as nga vështirësitë, as nga vetmia, as nga varfëria, as nga sulmet e gjithanshme!
Si është pritur në familjen Haxhia lidhja juaj?
Nuk mund të flas në emër të tyre… Secili ka të drejtën të ndjejë lirisht atë, që i duket e besueshme dhe e vërtetë! Për ne të dy, kjo nuk ndryshonte asgjë, gjithsesi…
A jeni takuar ndonjëherë me nënën apo vëllezërit e Izetit?
Jo, shpresoj që një ditë të takohemi të gjithë e të festojmë lirinë e Izetit buzë Valbonës!
Pasi ju u bëtë aktive, duke postuar komente në emër të Izetit, një lumë me komente ofenduese u derdh ndaj jush. Kjo ndodh sa herë ju postoni diçka në llogarinë e tij personale në Facebook. Si i keni pritur? Pse gjithë kjo histeri dhe urrejtje ndaj jush?
Sulmet, kërcënimet, shantazhet kanë ardhur që ditën kur Izeti (me dëshirën e të dyve) bëri publike lidhjen tonë. Ishte dita kur morëm vesh vendimin për ekstradim dhe, në ato momente, çdokush mundohet të kapet fort tek e vetmja gjë e bukur dhe me dritë që ka: për ne ishte dashuria jonë! Ndaj vendosem ta bëjmë publike, sepse na bënte mirë ne të dyve, sepse diçka kaq e madhe nuk mund të mbetej e fshehur, sidomos në atë moment shumë të vështirë për ne! Shumica e njerëzve nuk e kuptuan këtë, duke filluar që nga familjarët tanë të ngushtë… Na gjykuan e paragjykuan me çdo lloj fantazie! Nuk arritën të kuptonin që e vetmja gjë që na interesonte, ishte se si të ndihmonim njeri- tjetrin në atë moment aq të tmerrshëm për të mos u çmendur nga dhimbja e ndarjes dhe e panjohura që na priste… Asnjë llogari, për askënd, nuk bëmë dhe s’kemi bërë kurrë; as unë, as Izeti! Jemi të dy spontanë dhe jo-llogaritës!
Përveç komenteve në Facebook, a ka patur kërcënime në rrugë të tjera dhe të çfarë natyre kanë qenë ato?
Kërcënimet kanë qenë reale, në jetë. Prindët tanë pleq, që jetojnë në Shqipëri, janë kërcënuar me vrasje e me shantazhe nga më të turpshmet! Le të mos flasim për lumin e pandalshëm të sharjeve, mallkimeve dhe kërcënimeve ndaj meje dhe fëmijëve të mi… Moda e fundit është hipoteza që unë jam një profesioniste, e futur nga dikush (Zoti e di se nga kush!), që bëj lojë se gjoja jam në Francë, sepse ‘Arsen Lypenët’ kanë “zbuluar”, me pasqyrën magjike të shtrigës së Borëbardhës, se ndodhem në Shqipëri… kushedi në çfarë bunkeri, e fshehur me aparatet e 007-ave… Më vjen edhe për të qeshur… ndërkohë që i lexoj këto, duke punuar për doktoraturën, ose duke bërë drekën për fëmijët… Është turp, në fakt, se sa groteske mund të jenë njerëzit… Më mirë të qeshim…
Sipas jush, ata që ju kërcënojnë, çfarë qëllimi final kanë?
Sigurisht që qëllimi final është dëmtimi i Izetit; unë jam thjesht “pika e dobët”, ku ata u sulën si egërsira… Sepse për ta Izeti s’meritonte të ishte i lumtur, nuk mund të konceptohej të dashuronte dhe që dikush të ndjente dashuri për të; Izeti duhej të mjaftohej me thërrimet e një jete të thërmuar, Izeti duhej të rrinte, ose i syrgjynosur, ose në burg… por, gjithsesi, jo i lumtur!
Izeti ju quan – citoj – “Shota ime e pamposhtur, e mençur dhe bashkëluftëtarja” në këtë betejë, që ai ka nisur. Çfarë jeni e gatshmë të bëni për të, në këtë betejë të vështirë dhe me të panjohura deri në fund?
Nuk e di nëse keni dashuruar ndonjëherë dikë, për të cilin jeta juaj do të ishte minimumi që mund të falnit… Gjithshka do të bëja për të! Dhe do të ishte nderi im të bëja, qoftë edhe për një minutë, të lumtur një njeri aq të bukur në shpirt dhe që më mahnit çdo ditë, që më bën të bie në dashuri çdo ditë nga e para…, që më krijon ndjesinë se jeta është dhurata më e bukur që kemi, pikërisht sepse mund të dashurojmë kështu… Unë vetëm në opera kisha kënduar histori të tilla, kurrë nuk imagjinoja që një ndjenjë aq e pastër, aq e panegociueshme në madhështinë e saj, do të vinte në jetën time dhe do të ulej këmbëkryq, bash në thelb të shpirtit!
