Sherif Kurti ushtron prej 15 vitesh zanatin e kovaçit. Nuk është nga ata zanatçinjtë e vjetër që janë lindur me mjeshtërinë, por ai e zgjodhi profesionin në vitet kur askush nuk kërkonte të bëhej kovaç.
Në vitin 2000, kur Sherifi mbaroi ushtrinë, mundësitë për të gjetur punë nuk ishin të shumta prandaj babai i tij e mori me vete duke i dhënë këtë zanat qe i biri dukej se e kishte me qejf.
Sherifi tregon se ky zanat është trashëguar brez pas brezi ne familjen e tij që nga stërgjyshi-gjyshi-te babai, ndërsa tani Sherifi ia ka lënë trashëgimi dy djemve të tij.
“Që 15 vjeç fillova me këtë zanat. Mbarova ushtrinë dhe prapë u ktheva në zanat. Mbarova një kurs për llamarinist. Të pesë vëllezër që jemi, të pestë jemi me këtë zanat”, thotë Sherifi.
Ai ia ka dalë të mbijetojë e ushqejë familjen ndonëse zanati ka edhe vështirësitë e veta, për shkak të çmimeve të larta të materialeve bazë siç është qymyri dhe hekuri.
“Vështirë tani është shumë. Për mua, është gjë e mirë sepse ia kam marrë dorën. Qymyri është shenjtë. Unë jam në rregull me shtetin”, shprehet ai.
Në moshën 15 vjeçare, Arlindi, djali i vogël i familjes Sherifi çdo ditë punon me të atin, edhe pse sapo ka përfunduar klasën e nëntë. Ndonëse moshatarët e tij, kanë dëshira të tjera, Arlindi mendon se marrja e këtij zanati do t’i sigurojë atij një të ardhme, model të cilin e ka parë te i ati.
“Kritiku më i mirë është babai im që më mëson në detaje këtë zanat. E bëj me dëshirë sepse nuk të lë pa bukë. Më ka thënë bëje këtë vegël dhe e kam bërë. Duke vazhduar do të mësoj më tepër”, përfundon djaloshi.
Punime te ndryshme gjen ne dyqanin e Sherifit, porosi të përfunduara që presin klientët te vijnë t’i marrin duke uruar “të lumshin duart usta”. Për kovaçin, vlerësimi i punës mbetet një kënaqësi e madhe.
