Nëse Kosova dhe Serbia do të shkëmbenin territoret, për të arritur një marrëveshje që të dy popujt të jetonin në paqe, sërish nuk do të arrihej paqe, dhe se situata nuk do të mbyllje aty, shkruan Tirana Today.
Dhjetë vjet më parë Kosova shpalli pavarësinë nga Serbia. Shqiptarët, të cilët bëjnë shumica e popullsisë, kanë festuar. Por serbët, shumica e tyre të cilët jetojnë aty, nuk e kanë festuar. Serbia nuk e njeh Kosovën, dhe serbët e Kosovës ende e konsiderojnë veten qytetarë të Serbisë. Situata është tipike për Ballkanin, ku kufijtë, sinqerisht, janë rrëmujë. Kështu që ka serbë që jetojnë në Kosovë dhe në Bosnje-Hercegovinë, ku njohin vetëm Republikën Serbe, raporton economist.com.
Kohët e fundit autoritetet serbe propozuan një diskutim rreth një shkëmbimi të territorit me homologët e tyre shqiptarë të Kosovës.
A është kjo ide e arsyeshme?
Në 1923, Greqia dhe Turqia ranë dakord të shkëmbyen rreth 2 milionë njerëz, kryesisht grekë. Ndërsa qytetarët e krishterë ortodoksë të Turqisë u dërguan në Greqi dhe myslimanët nga Greqia u dërguan në Turqi. Ishte një zhvendosje brutale, por, Greqia dhe Turqia janë futur në një luftë që nga ajo kohë. I vetmi vend ku Grekët dhe Turqit kanë luftuar është Qipro, ku popullatat e tyre mbetën të përziera. Kjo ka nacionalistët e frymëzuar në Ballkanin perëndimor. Midis 1918 dhe fund të viteve 1950, shumë myslimanë u inkurajuan të largoheshin nga Jugosllavia për në Turqi. Por në kohën e Rënies së Jugosllavisë në vitet 1990 ende kishte një përzierje të plotë të popujve.
Udhëheqësit në luftërat jugosllave panë spastrimin etnik si mënyra më e mirë për të krijuar shtete të reja kombëtare të papërfshira nga pakicat e mundimshme. Deri në vitin 1995, popullsia që ka mbizotëruar në mënyrë historike rajonet e Kroacisë ishin boshnjaket dhe qindra mijëra serbë, dhe kroatët. Serbët e egër mund të kenë ikur nga Kosova pas luftës së saj, por rreth 120,000 mbeten.
Përkrahësit e një “hartë-tidying” të tillë thonë se shtetet shumetnike kanë dështuar në Ballkan. Por ata injorojnë faktin se, nëse qeferitë e fillojnë këtë rrugë, procesi nuk mund të ketë find të qartë dhe se mund të shkilen dhe të drejtat e njeriut.
Nëse Kosova dhe Serbia fillojnë seriozisht të flasin për rindarjen e kufijve të tyre, ndikimi në komunitetet e Ballkanit veç e veç nga ata në pjesët e prekura të Kosovës dhe Serbisë mund të jenë të thella.
Krerët serbë do të mbajnë një referendum mbi të ardhmen e Republikës Serbe; Kroatët e Bosnjës do të ndiqnin të njëjtin shembull; dhe boshnjakët pastaj do të luftonin për të parandaluar ndarjen e vendit të tyre të përbashkët. Përtej kufirit, Serbia do të rrëzonte për nacionalistët boshnjakë në Sanxhak, të cilët ëndërrojnë të përfshijnë atë rajon në një Bosnje e Madhe. Ndërkohë shqiptarët në Maqedoninë perëndimore dhe Malin e Zi do të kërkonin të bashkoheshin me një Shqipëri të Madhe. Përkrahësit e kësaj ideje do të dëshironin gjithashtu përfshihen e pjesë së Greqisë veriore, ndërsa nacionalistët grekë do të kërkonin pjesë e Shqipërisë jugore.
Një ironi pas shkëmbimit të diskutueshëm është se shumica e serbëve të Kosovës aktualisht jetojnë
në jug të Kosovës. Por Zyrtarët serbë mund të jenë më pak të shqetësuar për bashkatdhetarët e tyre sesa për marrjen hapa drejt njohjes së Kosovës – dhe duke e bërë kështu shpresën e tyre anëtarësimi në Bashkimin Evropian (BE) më të lehtë. Ajo nuk mund të shqetësojë ata që një shkëmbimi i territoreve në Ballkanin Perëndimor mund të ketë pasoja të mëdha.
Në fund të fundit, nacionalistët hungarezë mbeten të pakonfirmuar me humbjen e Transilvanisë, ndërsa Rumania dhe nacionalistët rumunë do të dëshironin të rivendosin kufijtë e tyre për të marrë Moldavinë.
Ashtu si në BE në përgjithësi, zvogëlimi i rëndësisë së kufijve kombëtarë do të dukej një ide e mençur sesa rirregullimi i tyre dhe, sipas fjalëve të një zyrtari të lartë të BE-së,i cili është shprehur se do të dukej si: “hapja e portës së ferrit”. TIRANA TODAY
