Anna-Maren Brantschen nga Zvicra aktualisht është vullnetare në Kosovë. Në moshën 20-vjeçare ajo tregon se si e zhyti veten në një botë tjetër, shkuan 1815.ch.
Anna-Maren Brantschen, çka ju bëri që të shkoni si vullnetare në Kosovë?
U diplomova në shkollën e mesme në verën e vitit 2017 dhe kam dashur që për një vit të largohesha nga vendi im dhe të shkoja në një vend të ri. Doja të njihja një popull tjetër, një mënyrë jetese ndryshe, me pak fjalë të menduarit dhe të qepurit ndryshe e zhytur në një botë tjetër, pasi kjo bazohet në parimin tim të dhënies dhe marrjes. Unë i vendosa qëllim vetes që të punoja si vullnetare dhe për këtë aplikova në ‘jezuitvolunteers’ .Pas një periudhe intensive përgatitore, unë u dërgova në Kosovë si një vullnetare.
Sa do qëndrosh?
Unë e fillova vitin tim si vullnetare në gusht 2017 dhe ndoshta do të kthehem në fund të korrikut / apo fillim të gushtit 2018, por udhëtimi me autobus nuk është rezervuar ende dhe data e nisjes ende nuk është përcaktuar.
Në cilin qytet jetoni?
Jetoj në Prizren, që është qyteti i dytë më i madh në Kosovë me pothuajse 100,000 banorë.
Kë keni takuar atje së pari?
Kam udhëtuar në Kosovë me vullnetaren time Emilia, gjatë udhëtimit të gjatë me autobus kishim shumë kohë për të menduar për misionin tonë. Në atë kohë nuk mund të flisnim asnjë fjalë të gjuhës shqipe dhe u gëzuam që disa nga udhëtarë që na përkthenin paralajmërimet e shoferit. Gjatë udhëtimit ne e njohim mikpritjen e kosovarëve. Përveç këshillave të udhëtimit, ata na ftuan dhe në kafe. Një nënë dhe vajza e saj më pas na ndihmuan pasi zbritën nga autobusi që të hipnim në atë të duhurin. Kaluam dy qytete, dhe kur arritëm në Prizren pas 30 orësh të udhëtimi Tomislav, një jezuit që na dërgoi në shtëpinë tonë të re.
Si jeton?
Unë jetoj në shkollën e Gjimnazit Loyola, një shkollë private e drejtuar nga një jezuit, një nga shkollat më të mira në vend. Në kampus, pranë një ndërtese me klasa dhe sallë pritjeje, ka një sallë sportive dhe një konvikt në afërsi të shkollës së konvikteve të vajzave, ndodhet dhe zona e mysafirëve, apartamentit tona, dhe unë e ndaj dhomën me mësuesen gjermane Emilia.
Cila është një nga detyrat tuaja në kontekstin e vullnetarizmit?
Unë punoj me “ciganët”, një minoritet etnik që jeton në lagjet e ndryshme të izoluara të qytetit, njëri prej tyre është Tranzit, pjesë e projektit Loyola-Tranzit, një vend takimi mes ashkalive dhe Loyolaschülern. Projekti nuk është një projekt për ashkalinjtë, por një për të jetuar së bashku , në bazë të shtyllave të ndryshme, një pjesë e rëndësishme e këtij është kopshti, i cili udhëhiqet nga të rinjtë ashkali, të cilët kanë filluar të marrin vetë përgjegjësinë, në fillim të kohës time kam ndihmuar në strukturimin e kopshtit dhe vendosjen e mjeteve në duar të punonjësve, pasi ato tani mund t’i menaxhojnë ato në mënyrë të pavarur. Tani unë jam në procesin e krijimit dhe kryerjes së një mësimi me përshpejtim, për të rinj që kanë braktisur shkollën, dhe që largohen nga shkolla, shkruan Tirana Today.
Si duket një ditë tipike?
Në mëngjes ngrihem në orën 7,33 dhe pastaj kaloj në rrethin e Tranzit. Atje, dita fillon me një të ashtuquajtur meditim, një fillim të përbashkët në ditën në të cilën komuniteti jeton. Fëmijët e lagjes, stafi, nganjëherë disa nëna dhe ne vullnetarët këndojmë së bashku, të gjithë ndajnë dhe dëgjojmë një tekst nga Bibla dhe një nga 99 emrat e Perëndisë nga Kurani. Më pas, mëngjesi na shërbehet të gjithëve me bukë, furra, të ashtuquajturat ‘Kifle’, të cilat kanë mbetur nga dita e mëparshme. Për klasën e parë deri në të gjashtë, ndihmojmë nxënësit me detyrat e shtëpisë, pasi mësimet mbahen vetëm pasdite dhe kanë nevojë për shumë mbështetje individuale. Ndërkohë, po bëj mësime me përshpejtim që është një program çdo ditë nga ora 10 deri në orën 12. Pas një dreke të ngrohtë, të cilën e marrim së bashku, e hap përsëri dhomën ku zhvillohen mësimet dhe praktikojnë leximin dhe shkrimin me disa nxënës. Dita ime zyrtare e punës përfundon pas kësaj. Shpesh, megjithatë, unë edhe kaloj nëpër familje ku më ftojnë për një çaj. Në mbrëmje mësimet e muzikës bëhen në Tranzit, por unë nuk marr ndonjë përgjegjësi dhe nganjëherë jam vetëm aty.
Cilat janë sfidat që po takoni?
Në fillim gjuha ishte një sfidë. Fakti që unë vetëm duhej të flisja vetë shqip, hyra dhe bëra kurse intensive dhe e mësova shumë shpejt. Varfëria është një sfide tjetër, kjo mund të themi se është trashëguar që nga lufta e Kosovës në vitin 1999.
Si e kaloni kohën e lirë?
Kam kaluar shumë kohë këtu dhe kënaqem nga kontakt me njerëzit dhe ndajmë përvoja. Fillova të merrja mësime kitare në Tranzit, diçka që nuk mund të kisha imagjinuar. Pastja unë thelloja njohuritë e mia mbi gjuhën shqiptare, duke lexuar dhe shkruan çfarë kisha përjetuar. Por nga ana tjetër unë meditoja yoga, eksplorojnë zonën, shkoja hiking, ngasjanjë biçikletë në qytet. Një herë në javë ne mblidhemi gjithmonë dhe planifikojmë diccka. Gjithashtu fillova të luaja me futbollistët në mbrëmje.
Sa kushton një filxhan kafe?
Një filxhan çaj apo kafe kushton shtatëdhjetë cent, dhe ka kafe për arrijnë një euro. Këto çmime duken shumë të lira në shikim të parë, por duke pasur parasysh pagën mesatare prej 250 euro, ato janë mjaft të shtrenjta.
Çfarë përshtypjeje keni fituar për vendin deri më tani?
Unë kam qenë gjithmonë e përshëndetur dhe kam marrë shumë përshëndetje miqësore dhe kudo që shkoj gëzoj nga mikpritja e qytetareve. Përmes kësaj mikpritje të popullit, vendosja që me to të sillesha shumë thjeshtë. Por nganjëherë jam i habitur se si burrat në rrugë kujdesen për gratë e reja. Po, shpesh ndodh që një makinë të ndalojë dhe shoferi të kënaqë sytë duke parë. Nga ana tjetër nuk ka shumë ndërveprim në mes të meshkujve dhe femrave në vende publike. Mua më pëlqen bukuria dhe natyra e bukur gjatë shëtitjeve në qytet, shkruan Tirana Today.
Çfarë fituat nga viti juaj si vullnetare në Kosovë?
Duke jetuar ndryshe për një vit, kjo është ideja me të cilën kam ardhur këtu. Dhe e kuptoj këtë, që unë arrita të përfshihem vërtet këtu, shumë gjëra ndodhin edhe brenda vendit. E lash këtë proces të brendshëm me gëzim dhe kënaqem me gjërat e vogla dhe të mëdha. Mund të jetë kjo zhvillimi i fëmijëve që më lejohet të dëshmoj, të jetoj së bashku me vullnetarët e mi ose që fëmijët lypës të më përshëndesin me gëzim kur t’i takoj në qytet. E gjithë kjo thjesht sepse isha me ta një herë dhe ne luajtëm së bashku. Të shoh lumturinë në gjëra të vogla dhe të ndjeja me shumë mirënjohje jetën time këtu. “A janë përmbushur deri tani me këto shpresa? “Unë kurrë nuk kam pasur asnjë shpresë konkrete se çfarë është jeta këtu. Sidoqoftë, ajo që unë përjetoj këtu tejkalon gjithçka që mund të kisha imagjinuar. Natyrisht, ka gjithmonë anët me diell dhe të errët dhe besoj se çdo mision nuk është gjithmonë i lehtë. Sidoqoftë, jam shumë e lumtur që jam këtu.
Çfarë i dallon kosovarët nga Valais?
Para së gjithash kam vënë re këtë mikpritje të pabesueshme. Kjo ndodh pothuajse çdo ditë që ju jeni të ftuar në shtëpinë e dikujt. Për më tepër, shumë kosovarë mbajnë një kontakt shumë të ngushtë me familjen e tyre, ku pasi dikush vedes emrin mund tua vendosin nipërve dhe mbesave.
Çfarë përshtypje kanë kosovarët për Zvicrën?
Përshtypjet për Zvicrën në përgjithësi janë shumë të mira, pasi shumë kosovarë kanë të afërm në Zvicër dhe kështu kultivojnë një marrëdhënie pozitive me vendin. Shumë njerëz duan të largohen nga vendi i tyre dhe të kërkojnë lumturi në Zvicër ose në Gjermani, por shumë njerëz nuk janë të vetëdijshëm për atë se çfarë do të thotë të largohesh nga vendi i tyre.
Ndonjëherë ndiheni keq?
Sigurisht që më mungon ndonjëherë familja ime dhe miqtë e mi. Sidoqoftë, nuk do të doja të shkoj në shtëpi tani, por gëzoj shumë jetën time këtu. Jam e habitur këtu ndihem si në në shtëpi dhe sa e bukur është të jetosh në mënyrë të pavarur dhe të menaxhosh vetë familjen.
Çfarë të mungon më shumë nga Zvicra?
Për gjëra materiale më mungon bukë e errët, (Greyezer) djathë dhe pjata ime e preferuar: paste bajamet. Por këto nuk janë gjërat e vetme që më mungojnë, ndiej mungesën e miqve të mi më të ngushtë, të familjes time, edhe pse jam shumë i lumtur që jam këtu dhe mbështetja e tyre nga larg më jep shumë forcë.
Si do vazhdojë jeta pas kthimit tuaj në Valais?
Për fat të mirë, ende kam pak kohë për të shqyrtuar se si gjërat do të vazhdojnë për mua pas këtij viti. Në parim, unë mund të imagjinoj të punoj me fëmijët ose të filloj një diplomë në psikologji dhe / ose filozofi. TIRANA TODAY
