Nga Stefano Nazzi “Il Post”
Është e vështirë të mos jesh retorik, kur bëhet fjalë për futbollistin danez, Kristian Eriksen, që shokoi botën kur në mesin e ndeshjes kundër Finlandës bëri 3 hapa, dhe teksa topi i përplasej mbi trup, dhe pastaj shembet përtokë me fytyrën nga bari.
Komentatori i ndeshjes lëshon menjëherë klithmën “O Zot!?”. Të njëjtën gjë mendojnë dhe thonë shumë tifozë që panë shikimin e ngrirë të futbollistit, që nuk po jepte asnjë shenjë jete. Kristian ishte në dyert e botës së përtejme, u shpreh mjeku i ekipit kombëtar daneze.
Ne ia ndjemë një moment pulsin, dhe pastaj në një pikë të caktuar rrahjet e zemrës u zhdukën. Dhe kjo është gjëja e pabesueshme në gjithë këtë histori:Eriksen do të jetë në gjendje që ta shohë veten sërish, ose ndoshta ai e ka parë tashmë veten, në portat e jetës së përtejme.
Është sa është një privilegj,po aq edhe një mallkim. Ai do të shohë sërish 3 hapat e tij të pasigurt, sytë e tij të gjallë do të shohin shikimin e tij të pajetë të atyre momenteve tragjike. Ai do të shohë masazhin që i bënë mjekët zemrës së tij, ardhjen e defibrilatorit, trupin që u lëkund pas goditjeve elektrike.
Ai do të shohë gjithashtu shokët e tij të skuadrës duke qarë, në një transmetim makabër të vdekjes së tij, që në fund nuk ndodhi. Ai do të shohë bashkëshorten e tij e tij, Sabrina, që qante e përqafuar nga shokët e skuadrës së tij kombëtare.
Askujt nuk i ndodh që të ri-shohë momentet e vdekjes së tij. Ose, në këtë rast, të gati-vdekjes.
Po si jetohet pas një ngjarje të tillë? A do t’i shohë sërish dhe sërish ato pamje Kristian Eriksen? A do t’i shohë sërish spektatorët në tribuna duke qarë. Çfarë do të mendojë vallë duke i parë ato lotë?
Dhe ashtu si në një film me një fund të pasigurt, a do të marrë ai frymë i lehtësuar, kur sytë e tij do të ndeshen me sytë e tij sërish të lëvizshëm dhe të gjallë, por të tronditur dhe të hutuar, teksa ai po linte fushën e lojës, pasi ia mbylli dyert botës së përtejme?
Përshtatur për Tirana Today
