Nga Alexander Smoltczyk
Në një rast, Fyhrerin e vogël, Duçen, me sa duket e braktisi fuqia. “Ishte si të isha prej druri. Asnjë filje floku në trupin tim, nuk ishte ngritur”- tha Benito Musolini me habi. Maria di Savoia, gruaja e mbretit të fundit italian, Umberto II, kishte bërë absolutisht çdo gjë që kishte në dorë për të joshur në plazh udhëheqësin e fashistëve italianë. Por Benito thjesht e refuzoi.
“Unë nuk isha njeri, por politikan”- tha ai. Kjo ishte të paktën mënyra se si Musolini, që ishte për 21 vjet kryeministër i Italisë, dhe njihej si “Il Duce”, ia përshkroi këtë skenë të dashurës së tij Klara “Klareta” Petaçi, e cila i regjistroi fjalët e tij në ditarët e saj.
Ato ditarë u botuan për herë të parë javën e kaluar, me protestën e madhe të njërës prej pasardhësve të Musolinit. “Ajo grua sot do të dënohej për ngacmim”- thotë Alesandra Musolini, mbesa e Duçes. Ajo këmbëngul që “asnjë fjalë” e atyre që shkroi Petaçi për gjyshin e saj, nuk është e vërtetë.
Familja Musolini, nuk pati kurrë ndonjë vlerësim shumë të madh për Petaçin, e vetmja grua që i qëndroi besnike Musolini deri në fundin e tij të hidhur. Babai i saj ishte mjek në Vatikan, dhe që adoleshente ajo e kishte adhuruar Duçen. Më 1936, pas një ndarjeje dyvjeçare, ajo u bë e dashura kryesore dhe e përhershme e Musolinit, e vetmja që kishte të drejtën të mbante truproje, një shofer dhe një apartament në Palazzo Venezia.
Ajo e thërriste “Ben”, ndërsa ai i referohet pa shumë modesti vetes si “Gjiganti yt”. Ai do t’i ankohej Klaretës, së besuarës së tij, për çizmet e ngushta që detyrohej të mbante gjithmonë. Një version i sentimentalizuar i tregimeve të saj, u bë film në vitin 1984, me aktore protagoniste Klaudia Kardinalen.
Musolini ishte aq shumë i fiksuar pas seksit, sa edhe pas pushtetit të tij. Deri në ditën e largimit të tij nga pushteti, më 25 korrik 1943, ai kishte “një grua që ia sillnin çdo ditë, çdo pasdite”, siç kujton kujdestari i tij Kuinto Navarra. Gratë regjistroheshin në librin e mysafirëve, si “vizitore fashiste”.
“Ka pasur një periudhë kur unë kisha 14 gra, dhe shkoja me 3-4 prej tyre çdo mbrëmje, njëra pas tjetrës”- thoshte Musolini. Por tani, këmbëngulte, Klareta ishte e vetmja. “E dashur”- thoshte ai, “pse refuzoni të më besoni?”. Musolini e kaloi shumicën e natës para 13 marsit 1938, kur Austria u aneksua nga Gjermania naziste përmes Anshlusit, duke u përpjekur të bindte Klaretën të mos ishte xheloze, dhe përpjekjet e tij ishin të suksesshme.
Ajo shkruante:”Ne bëjmë dashuri, sikur nuk kemi bërë kurrë më parë, derisa ai ka dhembje në zemër, dhe pastaj e bëjmë sërish, pastaj ai fle shumë, i lodhur dhe i lumtur”. Vetë Musolini ishte shumë xheloz, dhe përgjonte çdo lëvizje të “vogëlushes” së së tij.
“Trupi juaj i çmuar, duhet të dridhet vetëm për mua”-i thoshte ai Klaretës, që ishte 29 vjeçe më e vogël se ai. Petaçi shkruante për të kaluar kohën, duke e pritur Duçen. Ajo shkruante shpejt dhe shumë, duke mbushur gati 2.000 faqe vetëm në vitin 1938. Sipas botuesit të ditareve të saj, Mauro Sutora, të shkruarit ishte si një “terapi” për Petaçin, sepse “ajo e kalonte kohën duke mos bërë asgjë, por duke jetuar vetëm për Musolinin”.
Në pjesën më të madhe, përshkrimet e Petaçit, ofrojnë shembullin e një Musolini të ndërvarur nga seksi, përtac dhe hipokrit. Për shembull, Musolini qan kur përshkruan tmerret e luftës në Spanjë, ku 150 fëmijë u vranë vetëm gjatë një sulmi ajror. “Mendoni pak, ndërtesa të tëra u shkatërruan, sikur të ishin prej kartoni!”.
Ndërkohë, Italia sapo kishte urdhëruar intensifikimin e bombardimeve. Ka pasur vitet e fundit edhe disa botime të dyshimta, që e portretizojnë Musolinin si një njeri të nxitur nga të tjerët për të bërë keq, një figurë tragjike e detyruar nga Hitleri të persekutojë hebrenjtë.
Por shënimet e Petaçit nga “foleja e tyre” e dashurisë, lënë pak dyshime se Musolini ishte antisemitik. “Unë kam qenë racist që nga viti 1921”- i tha Musolini në konfidencë Petaçit në gushtin e vitit 1938. “Unë nuk e di se si ata mund ta besojnë, se unë po imitoj Hitlerin, që në atë kohë as nuk kishte lindur si udhëheqës. Dikush duhet t’u japë italianëve ndjensinë e racës, në mënyrë që ata të mos lejojnë asnjë përzierje, të mos shkatërrojnë atë që është e bukur tek ne”.
Pas kthimit nga Konferenca e Mynihut në vitin 1938, ai i telefonoi Klaretës.”Fyhreri është shumë simpatik. Hitleri është një person emocional në zemrën e tij. Kur më pa, në sytë e tij rrodhën lotë. Ai më pëlqen vërtet shumë!”.
Pas konferencës, Musolini dhe Petaçi shkuan me pushime në plazh. Musolini, ishte duke shfletuar disa gazeta franceze, teksa papritmas i kërcyen nervat. “Këta hebrenj të neveritshëm, duhen shkatërruar që të gjithë. Unë do të bëj kasaphanë me ta ashtu si turqit dikur, do t’i izoloj dhe burgos. Ata do ta njohin grushtin e çeliktë të Musolinit. Është koha që italianët ta kuptojnë, se nuk mund të shfrytëzohen më nga këta gjarpërinj!”.
Pesë javë më vonë, ai dekretoi një ligj të ri mbi racën, që i shpallte të pavlefshme “martesat e përziera”. Kur Papa Piu XI kundërshtoi, ai u tërbua. “Kurrë më parë, një Papë nuk i ka bërë më shumë dëme fesë se sa ky. Ai ka humbur thuajse të gjithë botën. Ai bën gjëra të pandershme.
Si mund të thotë që ne jemi të ngjashëm me semitët? Ne kemi luftuar kundër tyre për qindra vjet, dhe i urrejmë ata”.
Pasi u rrëzua nga pushteti në vitin 1943, Musolini, me ndihmën e Hitlerit, krijoi shtetin kukull të Republikës së Salosë, një qytet i vogël buzë liqenin Garda. Klareta qëndroi në Romë, por çifti ia doli të ribashkohet, dhe u arrestua teksa po arratisej nga vendi nga partizanët italianë.
Ajo dhe Duçe, u ekzekutuan së bashku në prillin e vitit 1945.
Petaçi ia besoi ditarin e saj konteshës Rina Çervis. Në vitin 1950, policia i zbuloi ato të fshehura në kopshtin e konteshes. Ato u mbajtën në një kuti në arkivin kombëtar, për të mos u publikuar deri në 70 vjet pasi ishin shkruar. Por a ishin vërtet vetëm “biseda intime” të Duçes? Dhe në rastin e Petaçit, a ishte e vërtetë thënia e vjetër romake:Tregoji të dashurës gjithçka, përveç të vërtetës?
“Natyrisht, detajet e ëmbla intime, nuk ia vlen të diskutohen. Por qëndrimet e supozuara mbi politikën janë interesante”- thotë Lutz Klinkhamer i Institutit Historik Gjerman në Romë. “Kur bëhej fjalë për politikë, pse Musolini do të donte t’i fshihte asaj ndonjë gjë?”- pyet ai.
“Petaçi nuk ishte i interesuar mbi politikën. Për shembull, shënimet e saj mbi antisemitizmin e Duçes, konfirmojnë në thelb përfundimet e hulumtimit tonë më të fundit”- shprehet studiuesi. Kur Republika e Salosë u rrëzua në prill 1945, Musolini i ofroi të dashurës së tij mundësinë për t’u arratisur në Spanjë, por Petaçi refuzoi.
Pak ditë më vonë, u var me kokë poshtë pranë Duçes në Piazzale Loreto në Milano, e pushkatuar nga partizanët. Një kalimtar besohet se u shpreh:”Vetëm një gjë që mund të thuash për të:Kishte vërtet këmbë të bukura!”. /“Der Spiegel International” – Bota.al
