Në një intervistë të gjatë për ‘BBC’, Zlatan Ibrahimovic është rrëfyer 360°, por pa e përmendur asnjëherë të ardhmen. Kampioni suedez është një nga ato që ka jetuar përmes sfidave, madje kjo e ka bërë që të shtyhet përpara drejt objektivave të rëndësishëm. Me një karrierë brilante, e një karakter frymëzues shtatlarti me origjinë boshnjake ka dominuar fushën, kudo ku ka luajtur, vetëm se fillimi nuk ka qenë aspak i lehtë. “Tek Juventus mësova të shënoja gola – ka shpjeguar Ibra – Capello më thoshte: ‘Dëgjo, këtu jemi në nivele të larta, duhet të bësh mirë dhe je një sulmues, kështu që duhet të bësh gola. Nëse nuk e bën, nuk kemi nevojë për ty’.
Frustrimi i trajnerit të Juventus e përndoqi nga java e parë në Tornio, deri kur u largua nga bardhezinjtë në 2006. “Çdo ditë – pranon Zlatan – për 30 minuta duhet të provoja të godisja portën. Doja të shkoja në shtëpi sepse isha i lodhur e nuk doja më të godisja, as të shihja portën e portierët. Por dëgjoja gjithnjë atë ulërimën ‘Ibra!’. E dija çdo të thoshte. Godisja e godisja, mirë, keq, por në fund u bëra një makinë. Nuk e kam refuzuar kurrë një sfidë, vij nga planeti Zlatan”.
Transferimi në Angli, pasi dominoi Francën dhe Parisin, ndoshta nuk ishte në moshën e duhur për një futboll fizik si në ishull. Kjo bëri shumë njerëz skeptik, por i dha motiv Ibrahimovic të bënte diferencën: “Mendonin se isha i vjetër, por 35 vjeç e bëra unë Premier League të dukej e plakur: mu deshën tre muaj për ti treguar të gjithëve kush isha. Tek Manchester u ndjeva si Benjamin Button (personazhi i filmit që rinohet me kalimin e viteve), po bëhesha më i ri. Pastaj fatkeqësisht u dëmtova”.
Në fund të intervistës, Ibra zbulon një të veçantë të jetës së tij familjare, sepse edhe sulmuesin e madh është dikush që e ndalon. “Gruaja ime nuk më lejon të vendos foto të miat në shtëpi. Thotë se mjaft flitet për mua e nuk do të më shohë edhe nëpër mure, i mjafton të më shohë në jetën private. Në shtëpi kemi një foto të këmbëve të mia: është një kujtesë për familjen time, se ishin ato këmbë që krijuan gjithçka. Sigurisht, janë të shëmtuara estetikisht, por kujt i intereson. Kemi për të ngrënë falë atyre këmbëve”.
Pse rrogat rriten në letra, por varfëria rritet në realitet?
