Nga: Alfred Lela
Sait Dollapi, ai që u mundua të futej mes palëve ‘ndërluftuese’ duke shërbyer si një siguresë mes dy formacioneve të vëna përballë, Policisë dhe protestuesve, u bë, në mënyrën më të çuditshme, më pak heroike, heroi i rezistencës opozitare.
Fati, gjithmonë i shërben kështu heronjtë. Në një moment të pagjasë dhe ndër njerëz të pagjasë, ku bashkohen tersi i dikujt dhe e mbara e një tjetri. Dollapi, madje u duk se ‘e refuzoi fatin’ kur ky i ofroi ‘intimitetin’ e vet. Ai vrapoi në anën e kundërt me të duke rënë, paradoksalisht, mu në rrjetën e tij.
Vrapi i tij për t’iu shmangur arrestimit të një celule të forcave speciale, që iu vu në ndjekje, prodhoi një zinxhir reaktiv që e futi në një spirale të re rezistencën e opozitës.
Rrëzimi i eksponentit të PD, dhe lëndimi i tij i dukshëm në njërën prej këmbëve, nuk i pengoi policët e mbuluar me skafandra që të vazhdonin ta godisnin. ‘Sytë katër’ të kamerave regjistruan gjithçka. Dollapi nuk mbahej dot në këmbë dhe policët e çuan, thuajse zvarrë, drejt furgonit.
Dhuna ndaj një prej katër sekretarëve kryesorë të Partisë Demokratike erdhi, paradoksalisht, pak pasi Ambasada Amerikane dhe prezenca e OSBE-së në Tiranë, fajësonin opozitën për dhunë.
Kjo është kronika e ngjarjes, por ajo që ka rëndësi është post-ngjarja apo post-trauma që ka prodhuar dhuna dhe arrestimi i Dollapit. Kjo post-traumë do të çrregullojë, apo më saktë do të rregullojë apo kanalizojë, aksionin opozitar duke kondicionuar edhe lëvizjet pasuese të qeverisë.
Në kohën kur pritej që lëvizjet të shkonin me siguri drejt minimizmit të radikalizimit, ndodhi krejt e kundërta: u prodhua nevoja për radikalizim. Në kohën kur po shfaqeshin shenja të një negociate, këmba e Sait Dollapit i vuri stërkëmbëshin të gjithë negociatave. Në kohën kur ai po bënte paqeruajtësin, duke shërbyer si kordon sigurie mes forcave të sigurisë dhe lumit të protestuesve, Sait Dollapi, po vetë, u bë njeriu që ‘e vrau’ premisën e paqes politike.
Skena e përndjekjes, rrëzimit dhe dhunës vijuese mbi një eksponent politik si Sait Dollapi, i panjohur si skifter politik në PD, apo dhe për cene të tjera që njollosin shumicën e njerëzve të politikës, me siguri do të shërbejë si pikë vlimi edhe për më neutralët.
E diela e gjen politikën shqiptare nën peshën e rëndë të trupit të Sait Dollapit, që rrëzohet në asfaltin e një rrugë pranë Kuvendit, por që bie mbi mazhorancën e Edi Ramës.
Sait Dollapi është një gozhdë e pamëshirshme dhe finale në kofinin e Rilindjes.
