Duke punuar në një bankë në Shqipëri, Gjon Sokoli nuk kishte mundësi financiare për t’i blerë djalit të tij 5 vjeçar, qoftë edhe një biçikletë. Por, babai i mençur bëri një plan për të blerë biçikletën dhe ia dha djalit të tij një ultimatum: Kristjan kishte 24 orë për të mësuar për t’i dhënë biçikletës në të kundër ai do ta kthente atë në dyqanin ku e kishte blerë.
“Shkoja në punë në orën 7 të mëngjesit dhe vija në shtëpi në orën 6 pas ditë. Kur u ktheva gruaja ime më thotë: “Doni ta shihni djalin tuaj në biçikletë? Ai vjen me biçikletën nga pjesa e përparme e oborrit të shtëpisë. Kristjan më tha: “Nuk dua që biçikleta të kthehet prapa”. Unë nuk munda ta besoj këtë. Unë i thashë: ” Ju duhet ta mbani atë.”
Kështu tani Kristjan Sokolit që kur ishte i vogël ai arrtit që të mposhte mosmarrëveshjet kur bëhej fjalë për dëshirat e tij.
Babai i tij u larguan nga Shqipëria për në SHBA në vitin 1997. “Fëmijët 10-17 vjeç, të gjithë kishin armë. Ata qëllonin mbi njerëzit sikur të ishin shpendë. U frikësove dhe në atë kohë mora vendimin që familjen time ta sillja në SHBA. U shpëtova jetën, tani gjithçka po shkon më së miri”.
Gjoni mbërriti me aeroplan në Neë Jersey në vitin 1997, duke fjetur në një bodrum dhe mblidhte çdo qindarke nga puna që ai bënte në ndërtim, dhe në vitin 1999 ai tërheq edhe gruan e tij për në SHBA. Dy djemtë e tyre iu bashkuan prindërve në vitin 2000 dhe djali më i madh e mësoi anglisht pas gjashtë muajsh në shkollë.
“Unë kam qenë gjithmonë i njëjti person,” tha Kristjan Sokoli për NJ Advance Media, “nëse unë dua të bëj diçka do të thotë që mua më lidh diçka me të”
Nga shtëpia e tij në Bloomfield, Kristjan në atë kohë 9-vjeçar u bë tifoz i Giants ose Hend boll (futbollit me dorë) dhe mbante me vete në shkollë një fanellë të Jeremy Shockey. Por, Sokoli, tani 26 vjeç, nënshkroi një kontratë me Giants dy ditë para përfundimit të sezonit të vitit shkollor 2017.
“Ndjehem pak si një humbës. Askush nuk më njeh vërtet, por unë jam shumë i mirë me këtë. Unë jam i bindur, kam pritur për këtë mundësi për një kohë të gjatë”,- tha Sokoli.
Rrënjët shqiptare kundrejt rrënjëve të futbollit: Ndërsa po stërvitej fortë për Akademinë e Futbollit TEST, ai kujton për rrënjët e tij. Nëna e Sokolit, Gjyste, kujton edhe kohën e lotëve të djalit të saj, kur ai erdhi në një vend të panjohur.
“Ishte një goditje kulturore. Rritja në Shqipëri, gjërat ishin paksa më serioze dhe unë isha pjekur më shpejt. Këtu, është pak më ndryshe: jo vetëm gjuha, por mënyra se si njerëzit ndërveprojnë dhe veprojnë, por me u përshtatëm”,-tha ai.
Sokoli mban një shall të flamurit shqiptar në dorën e tij dhe ai flet gjuhën shqipe, duke nderuar vendin ndërsa luan për NFL.
“Pasi mami u largua, jetova në kryeqytetin e Shqipërisë me kushërinjtë e mi për rreth një vit. Unë isha fëmija më i vogël, kështu që gjyshja ime më mbante në krahë. Ajo vinte në oborrin e shtëpisë dhe më thoshte: “Këtu kam një banane për ty”. Deri në klasën e shtatë ai nuk ishte aktivizuar në futboll.
“Ishte një zgjim i vrazhdë. Mënyra se si imagjinoja futbollin nuk ishte diçka e tillë, u përpoqa të luaja qendërmbrojtësin ose marrësin, më vunë u bëra mbrojtës i majtë, më kujtohet kur thosha me vete:” Unë jam definitivisht fëmija më i paaftë në fushë tani për tani. Futbolli është një nga ato sporte që, kur e provon është i mërzitshëm. Nëse nuk i jepni vetes një shans për të kaluar atë siklet, kurrë nuk kuptoni se çfarë mund të jeni në gjendje të bëni”.
Sokoli e i dha para kushëririt të tij, Edmir, për blerjen e pajisjeve të reja dhe hapjen e një skedari në një restorant aty afërt, në mënyrë që të fitonte peshën e nevojshme për t’u bërë ballë praktikave dhe stërvitjeve të trajnerit Mike Carter, të Bloomfield High School dhe trajnerit Andre Reid në Pinnacle Fitness.
“Mënyra se si ai po e ecën është vetëm drejt ecjes përpara, përpara e më përpara. Pjesa fizike ishte e lehtë për të, por ai pëlqente të shikonte filmin dhe të bënte gjithçka që duhet të bënte për t’u përmirësuar. Shumë gjëra që ai i bën, ai më shumë i bën për krenari familjare”, tha Carter.
“Unë vetëm e pashë të luante futboll dhe unë e mbështes atë. Është një lojë shumë e rrezikshme. Një here unë i thashë: Kur do ndalësh së luajturi futboll me dorë? Ai tha: “Unë kurrë nuk do të ndalem, do t’i thyej të gjitha kockat e trupit tim”. Ne u lutëm që ai të ndalonte”, ka thënë nëna e tij Gjyste.
Por për të vijuar studimet në universitet ai fitoi një bursë. “Gruaja ime dhe unë nuk mund të besonim se ai fitoi një bursë. Është e vështirë për të shpjeguar se sa shumë dashuri na ka dhënë, fillimisht nuk besonim se është e vërtetë, pastaj thashë:”Kjo është Amerika “. Nëse ai fëmijë dëshiron të bëjë diçka, ai thjesht do ta bëjë. Është e vështirë ta ndalosh atë”,- tha Gjon.
Burimi: nj.com
Përshtati: Tirana Today
