Ne të gjithë jemi mësuar me historitë e përndjekjeve, të supozuara nga ana e fantazmave, pas tragjedive të ndryshme familjare. Por çfarë ndodh me ngjarjet që prekin qindra apo mijëra njerëz, përfshirë edhe ata që mbijetuan? Lexoni më poshtë historitë e disa dukurive paranormale, që janë raportuar në lidhje me tragjedi të tilla të tmerrshme.
“Udhëtarët fantazma”, pas cunamit që goditi Japoninë në vitin 2011
Pas cunamit që goditi Japoninë në marsin e vitit 2011, ku humbën jetën mbi 16.000 njerëz, shoferët e taksive në disa prej qyteteve më të goditura, sikurse ishte edhe Ishinomaki, raportuan se kishin pasur si pasagjerë në taksitë e tyre “udhëtarë fantazma”. Yuka Kudo, student i sociologjisë në Universiteti Tohuko Gakuin, intervistoi më shumë se 100 shoferë si pjesë e hulumtimit të tij për tezën e diplomës.
Të gjithë shoferët e intervistuar, besonin në ato momente se po merrnin në taksi një person të vërtetë. Një nga burrat e intervistuar, deklaroi se disa muaj pas katastrofës, në taksi hipi një grua e re, e cila i kërkoi ta çonte në lagjen Minamihama. Shoferi i shpjegoi se nga ajo zonë s’kishte mbetur asgjë pas cunamit.
Më pas pasagjerja e pyeti “A kam vdekur?”, dhe kur shoferi ktheu kokën pas për ta parë, ajo ishte zhdukur. Një tjetër shofer, dëshmoi se në taksinë e tij kishte marrë si pasagjer një mbrëmje një djalë të ri rreth të njëzetave, për të shkuar në një zonë të qytetit, por kur shoferi arriti atje pa se ishte vetëm në makinë. Kudo vërejti se thuajse në të gjitha rastet pasagjerët misteriozë ishin të rinj dhe të reja, çka sipas tij dëshmonte se ishin më të përmalluar me të afërmit, që kishin lënë pas në këtë botë.
Udhëtarët fantazma në Tajlandë
Pas cunamit të shkaktuar nga tërmeti i rënë në Oqeanin Indian më 26 dhjetor 2004, banorët përgjatë bregut të Andamanit në Tajlandë, filluan të raportonin se po përndiqeshin nga disa prej 230.000 viktimave të asaj tragjedie me përmasa biblike. Rreth dy javë pas tragjedisë, Lek, shoferi i një kamioni të vogël tha se një natë 7 turistë të huaj u ngjitën në karrocerinë e kamionit të tij, duke i kërkuar t’i çonte në Plazhin e Katas për 200 baht (monedha vendase). Por pasi udhëtoi për njëfarë kohe, Lek tha se e ndjeu një moment trupin e mpirë, dhe duke parë rreth e rrotull, pa se ishte vetëm në kamion.
Por ndryshe nga taksistët japonezë, që nuk ndiheshin të frikësuar nga këto dukuri paranormale, Lek, premtoi se do të gjente një punë tjetër pasi qe shumë i frikësuar për të vazhduar të punonte natën jashtë. Edhe banorët e tjerë të zonës, qenë të tmerruar nga dukuri të ngjashme paranormale, që ndodhnin përreth komunitetit të tyre.
Një roje sigurie që punonte në një hotel kur patën vdekur shumë njerëz, e la punën e tij menjëherë pas fatkeqësisë, duke pretenduar se dëgjonte vazhdimisht gjatë natës britmat e një gruaje që besohet se kishte qenë një kliente e hotelit, para se të vdiste në atë tragjedi. Dhe në Khao Lak, një familje pohoi se telefoni i tyre binte vazhdimisht, por kur ngrinin receptorin ata mund të dëgjonin vetëm klithmat e të afërmve të tyre, që u luteshin t’i shpëtonin nga flakët e krematoriumit.
Parandjenja për tragjedinë e Titanikut
Ka pasur shumë artikuj mbi parashikimin në dukje të frikshëm të fatit të Titanikut, në formën e romaneve që pasqyronin shumë detaje të anijes dhe udhëtimin e saj. Por ndoshta jo shumë njerëz e kuptojnë se kapiteni i anijes, Edward J Smith, duket se pati një paralajmërim se jo gjithçka do të shkonte mirë në udhëtimin e parë nëpër Atlantik.
Në një përmbledhje të letrave të tij, të cilat u shitën në ankand në vitin 2016, ai ankohet për faktin se nuk po merrte dot më komandën e “Cymric”, një anijeje tjetër, dhe në vend të kësaj u vendos si kapiten i Titanikut. Edhe më ogurzezë, është një letër drejtuar motrës së tij, shkruar vetëm dy ditë përpara se anija e famshme të përplasej me ajsbergun: “Ende nuk më pëlqen kjo anije…Kam një ndjesi të çuditshme për të!”.
Kapiteni Smith ishte një detar shumë eksperiencë, dhe kohët e fundit kishte drejtuar anijen simotër të Titanikut, Olimpikun, por edhe kur kjo e fundit u përfshi në një përplasje, nuk pati asgjë tjetër veçse ndjenjave të mira për të. Po përse ndihej aq i shqetësuar për një anije që sapo ishte ndërtuar? Cilado qoftë arsyeja, magjepsja ka vazhduar të rrethojë që atëherë kapitenin fatkeq.
Rreth tij janë treguar shumë histori, duke përfshirë edhe atë të Oficerit të Dytë, Leonard Bishop i SS Winterhaven, i cili në vitin 1977 ishte duke ia treguar anijen njërit prej pasagjerëve. Ky i fundit qe një njeri i qetë, i vëmendshëm, dhe fliste me një theks britanik.
Në atë kohë, Bishop mendonte se kishte diçka të çuditshme tek ai person, por s’ mund ta thoshte saktësisht se çfarë. Disa vjet më vonë pa fotografinë e kapitenit të një anijeje dhe thirri: “Unë e njoh këtë njeri; e shëtita në anijen time!”. Njeriu në atë foto ishte pikërisht Kapiteni Edward J Smith.
Shpirti i Somme-s
Deri në fundin e betejës së përgjakshme në Somme të Francës gjatë Luftës së Parë Botërore, e cila zgjati 4 muaj e gjysmë, mbi një milionë njerëz u vranë ose plagosën. Mëngjesin e 5 nëntorit 1915, 13 ditë para betejës së dytë më fatale në histori, ushtarët e Batalionit të 2-të Britanik të Regjimentit Suffolk, dëshmuan diçka të pashpjegueshme.
Kapiteni W.E.Newcombe shkroi një artikull në revistën “Pearson” në vitin 1919, ku tregonte se kishte parë një “dritë të bardhë të shkëlqyeshme” që u ngrit nga baltovina që gjendej ndërmjet dy fronteve, e njohur si “Toka e askujt”. Ai përshkroi se si kjo dritë shndërrohej në figurën e një burri, që mbante një uniformë ushtarake paksa të vjetërsuar.
Ai u njoh shpejt se ishte Lordi Kitchener, fytyra e të cilit qe bërë i famshme nga mijëra posterat që nxisnin të rinjtë britanikë të rekrutoheshin në ushtrinë britanike për të shkuar më pas në luftë. Kitchener kishte vdekur në qershorin e atij viti, një muaj para fillimit të betejës së Somme-s. Lordi vazhdoi të ecë paralelisht me llogoren, në një mënyrë që sugjeronte se ai po inspektonte trupat e tij.
Pastaj kthehu kokën nga fronti gjermane, teksa këta të fundit pushuan zjarrin në përpjekje për të kuptuar se çfarë po shihnin. Sidoqoftë, pak pak çastesh, njësitë e artilerisë britanike në një farë distance e kuptuan se duhej ndihma e tyre, dhe filluan të gjuanin me topa në drejtim të trupave gjermane, të cilët nga ana e tyre filluan sërish breshëritë e armëve për t’u mbrojtur. Në kaos, imazhi u kthye andej nga kishte ardhur.
Përshtati për Tirana Today, Alket Goce
