Ndërsa forcat partizane nisën më 28 tetor 1944 luftën për çlirimin e Tiranës, Enver Hoxha e kishte hallin diku tjetër. Ai urdhëroi vrasjet pa gjyq të dhjetëra personaliteteve, me akuzën e bashkëpunëtorit të pushtuesit. Një pjesë e tyre, kishin qenë shokë të diktatorit në Liceun e Korçës, dhe dinin shumë gjëra mbi rininë e hershme të udhëheqësit komunist.
Masakra dokumentohet në shumë dëshmi. Sekretari i qarkorit të PK të Tiranës, Gogo Nushi, në relacionet e tij drejtuar Hoxhës shprehet: “Me hyrjen e forcave tona janë vrarë 60 vetë. Unë mendoj që asnjë nga ata nuk e meritonte këtë dënim. Jemi të sigurt se do të kemi edhe të tjerë. Numri do të ketë kaluar edhe të 100”.
Shumica e tyre u ekzekutuan pabesisht në mesnatë, duke u qëlluar pas shpine, madje edhe në pragjet e shtëpive, në qoshe rrugicash, në breg të lumit, në Sharrë, Priskë e Sauk, pa dhënë asnjë shpjegim, dhe duke i lënë madje edhe pa varr. Vetëm në bodrumet e hotel “Bristolit”, ku sot ndodhet Muzeu Kombëtar, u pushkatuan më 12 nëntor 14 persona.
Tuk jakova, një komunist i njohur, raportonte se vrasja pa gjyq e shumë shqiptarëve të pafajshëm, ishte e nxitur nga jugosllavi Dushan Mugosha. Megjithatë Enver Hoxha nuk ndalej, “Kush merr kryeqytetin, merr pushtetin!”– shkruante ai.
