“Haga nuk më intereson. E kam mbyllur atë kapitull”, këtë thotë Vojisllav Sheshel sa herë pyetet. Por a do të buzëqeshë ai butë si në televizione kur të jepet vendimi për të ditën e mërkurë (11.04) ?
Aspak. Vetëm se atij i mungojnë armiq të palëkundur. Presidenti që qeveris në mënyrë autoritare, Aleksandar Vuçiq ka qenë pjella politike e Sheshelit. Ai ia ktheu kurrizin babait shpirtëror në vitin 2008 dhe themeloi Partinë e Përparimtare Serbe që qeveris sot. Nga viti 2014 kur u lirua nga burgu holandez për shkak të sëmundjes së kancerit, Sheshel ia doli falë ilaçeve ruse të bëjë publik mrekullinë e shërimit, të djegë një flamur kroat, të kërcënojë shqiptarët në Kosovë me përdorimin e armëve, si edhe të kthejë në parlament partinë e tij.
Sheshelji në Hagë
Por njeriun e fortë të Serbisë, presidentin Vuçiq ai nuk e sulmoi asnjëherë frontalisht, as në fazën më të ndezur të fushatës zgjedhore për zgjedhjet parlamentare të vitit 2016 apo ato presidenciale 2017. Politikanët e opozitës, kolegë të opozitës përkudrazi ishin në shënjestër të sulmeve verbale e brutale shesheliane. Opozita në Serbi është e dobët, Vuçiq i fortë, Shesheli i urtë. Nga këndvështrimi i Vuçiqit një gjendje idilike.
Por kjo mund të ndryshojë shpejt, nëse gjykatësit në Hagë e pranojnë propozimin e aktakuzës dhe e shfuqizojnë lirimin e tij në instancë të parë në fund të marsit 2016. Dënimi i Sheshelit përmbante 28 vit heqje lirie. Alternativë tjetër është përsëritja e procesit gjyqësor.
Vlera të lëkundura sondazhesh
Në të dyja rastet, Beogradi zyrtar duhet të dorëzonte Sheshelin. Por ai vetë e ka bërë të qartë, në Hagë nuk kthehet më vullnetarisht. Pamje të arrestimit dhe ekstradimit të Sheshelit kanë brenda lëndë shpërthyese politike për presidentin Vuçiq. Ai i ndjek me kujdes vlerat e sondazheve dhe kontrollon me dorë të padukshme çdo lajm që lidhet me të si tek mediat bulevardeske ashtu edhe ato kryesore. Vuçiq nuk do të humbasë votuesit tradicionalë, shumica fansa të Sheshelit. Në rast të tillë presidenti serb do të përballet me fajësime si vrasja e babait apo tradhtar.
Kjo është edhe arsyeja pse Vuçiq megjithë retorikën proeruopiane nuk i ka ekstraduar dy ushtarë partie të Sheshelit, megjithëse ata nga viti 2015 kërkohen për shkak të kërcënimit të dëshmitarëve nga Gjykata Ndërkombëtarë për ish-Jugosllavinë. Nuk mund të përfytyrohet që figurat anësore të mbrohen dhe të dorëzohet protagonisti kryesor.
Tomislav Nikoliç me foton e Shesheljit, pas tij presidenti i sotëm serb, Vuçiç. Pamje nga kongresi i partisë në vitin 2004
Dështimi i drejtësisë
Shumë vëzhgues e shohin vendimin për lirimin e Vojislav Sheshelit nga viti 2016 si fundin absurd të një procesi të çuditshëm. Edhe sikur ai të dënohej tani me 17 vjet, më shumë se dy të tretat e dënimit ai i ka kaluar pas hekurave. Kështu ai mund të aplikojë për lirimin e parakohshëm. Dënimet e shkurtuara i ngjasojnë një dënimi-alibi, sepse ato do të ishin një pohim jo drejtpërdrejt i lirimit. Ndërsa dënimet më të larta e sidomos fillimi i një procesi të ri do ishin një sfidë e vërtetë politike për Beogradin. Kjo nuk do të thotë patjetër që ai duhet të shkojë në Hagë. Çmimi politik për mosdorëzimin duhet të jetë shumë më i lartë për Beogradin, se ndjenjat e përziera në rast të ekstradimit. A nuk është presidenti serb, një ndër stabilizuesit e krizës së refugjatëve përgjatë itinierarit të Ballkanit? Atë nuk e hedhin në krahët e Putinit pa nevojë.
Sido që të jetë vendimi për Sheshelin – për viktimat e urrejtjes që predikon ai prej dekadash ky vendim nuk sjell kushedi ç’shpagim. Sepse shumë e gjatë dhe kontradiktore ka qenë zbardhja juridike e katastrofës jugosllave.
