Tomás ‘El Trinche’ Carlovich, idhulli i Diego Armando Maradonës dhe i një Argjentine tepër nostalgjike.
Ai vdiq në moshën 74 vjeç, viktimë e një vjedhjeje banale biçikletash.
Për të kuptuar vlerën e Carlovich duhet menduar për një hero romantik të futbollit, një figurë lirike në ekuilibër të vazhdueshëm midis misticizmit dhe legjendës.
Ai ishte një ‘timon’, një dirigjent i orkestrës me këmbë të bekuara, me një improvizim të pashembullt.
Në botën e tij ai ishte një figurë kulti. “Me Carlovich në fushë paguaj biletën sa të jetë. Pa Carlovichin s’do të paguaja po aq “, thoshin spektatorët që ndiqnin ndeshjet e tij.
‘El Trinche’ ishte thjesht një artist, një paraardhës naiv i Redondos dhe Riquelmes.
Ai nuk arriti nivelet më të larta sepse, siç përsëritet disa herë, atij nuk i interesonin ato nivele: karriera nuk I interesonte më shumë se sa kënaqësitë e përditshme, liria, kënaqësina e marrë falë dashurisë së popullit të tij.
“Atij i pëlqente më shumë peshkimi sesa futbolli. Dhe i pëlqente të luante futboll më shumë sesa të ishte profesionist,” thoshte ‘El Flaco’ Menotti për të.
Ai nuk luante për të fituar, ai luante për të magjepsur. Pikërisht për këtë arsye ishte interpretuesi më i rafinuar i ‘tunelit të dyfishtë’: një rimë e puthur me poezi të pastër futbolli.
Pas karrierës vazhdoi të jetonte në lagjen e tij diku në periferi, duke qëndruar me të njëjtët njerëz si gjithmonë, mes lojërave të gjata me letra dhe pasditeve të peshkimit.
“Për ata që më pyesin pse nuk arrita majat unë i pyes: çfarë do të thotë të mbërrish majat? Unë doja vetëm të luaja futboll dhe të isha me njerëzit që dua, dhe ata të gjithë jetojnë këtu, në Rosario “
