Pas kohës së zezë në kampin e Tepelenës, familja e tij u zhvendos në Lushnjë, prej nga Sokol Mirakaj nuk doli më deri në vitin 1989.
Aty u martua, aty rriti fëmijët… Mirëpo, jeta që bëri në fshatrat e Lushnjës nuk mund të krahasohej kurrë me tmerrin që kishin jetuar në vitet e para të jetës.
“Kujtoj që të gjithë thoshin, sa herë hanin bukë, se gjenin miza në ushqim, atë lëng groshe që hanim. Mirëpo ne jo! Më bënte habi kjo gjë, deri sa një ditë mësuam se nëna, prej vendit ku merrte gjellën e deri sa na e sillte, i pastronte mizat me një ashkël druri që ne të mos i hanim”- tregon Sokoli.
