Tirana dhe Prishtina zyrtare, ku politika dhe diplomacia duhet të jenë bashkë, të koordinuara me klasën politike, të kësaj Krahine të banuar me shumicë shqiptare. Është momenti i fundit që politikanët nga e tërë hapësira etnike shqiptare pa dallim, të reagojmë ndërsa për çdo ditë e më shumë diskriminim po vazhdon.
Banorët shqiptarë në këtë krahinë mbikëqyren dhe monitorohen vazhdimisht nga ndërkombëtarët ku përqendrimi i forcave të kombinuara është i stërngarkuar nga ato serbe si në Cepotin, majë e Sitilisë të Novoselës mbi Vranjë dhe Karadak të Preshevës. Edhe një arsye më shumë që të mos ngrihen tensionet më të larta së cilës edhe ashtu akoma nuk iu janë shëruar plagët e luftës.
Ne mendojmë se diskursi politik që kanë ndjekur Tirana dhe Prishtina duhet të marrë parasysh aspektet se shumë pak kujtohet Referendumi i mbajtur 1 e 2 marsit 1992, lufta e UÇPMB-ës përmendet gjithnjë e më pak, kurse marrëveshja e Konçulit sikur s’ka ndodhur, larg asaj të kërkohet që të plotësohet apo rikonfigurohet edhe njëherë nën prezencën ndërkombëtare, amnistia dhe çështjet që kanë të bëjnë me pushtetin lokal nuk kanë dhënë rezultate të duhura, funksionimi i policisë multietnike nuk po shkon si duhet, shqiptarët në këtë krahinë nuk kanë ende të zgjidhur shkollimin ku ne kemi kërkuar themelimin e një universiteti publik në gjuhën shqipe, nuk ka investime në infrastrukturë, ende shqiptarët nuk kanë përkujdesje themelore shëndetësore, kjo krahinë me mbi 100 mijë banorë nuk ka një spital regjional, Republika e Serbisë, ende edhe pas gati dy dekadave nuk kanë asnjë një ofertë serioze për kthimin e të zhvendosurve në trojet e tyre.
Madje sillen sikur nuk kanë pasur fare luftë të armatosur dhe zhvendosje të mbi 35 mijë banorëve që kanë lëshuar trojet e tyre nga pushteti agresiv i Serbisë, përdorimi i flamurit kombëtar shqiptar dhe përdorimi i gjuhës shqipe nuk është rregulluar me ligj, përfaqësimi proporcional mungon jo vetëm në nivelin qendror por edhe në atë lokal, nuk ka liri të lëvizjes së lirë në disa zona që janë shndërruara si poligone të ushtrisë së kombinuar serbe.
Që nga përfundimi i luftës kërkojmë që dy qeveritë dhe po ashtu dy parlamentet e Shqipërisë dhe i Kosovës të ndërtojnë një diskurs krejt të njëjtë. Ajo që thotë Tirana zyrtare do të duhej të jetë qëndrim zyrtar edhe i Prishtinës zyrtare e jo sikur tani Prishtina gozhdës e Tirana patkoit.
Kurse nga liderët e partive politike dhe shoqatat e dalë nga lufta e UÇPMB-së, kryetarët e tri Komunave e mbi të gjitha kërkojmë nga Këshilltarët Komunal shqiptarë të tri Kuvendeve Komunale të thirren në ndërtimin e kësaj fryme të një qëndrimi. Shpëtimi i vetëm për këtë krahinë të trazuar është prezenca afatgjatë ushtarake dhe civile ndërkombëtare dhe largimi i forcave të kombinuara serbe. Të gjithë së bashku të jemi një zë, në ndihmesë të Krahinës shqiptare, të kërkojmë një prezencë ndërkombëtare, ky rajon të shpallet si një zonë e vërtet e demilitarizuar e jo e diskriminuar.
