Arkeologia e njohur shqiptare, Etleva Nallbani, ka mbetur e zhgënjyer nga pamjet e fundit të “masakrës urbane” në kalanë e qytetit të Ulqinit.
Nallbani është shprehur mjaft e shqetësuar se këtë monument kaq të rëndësishëm, interesat e biznesit e kanë kthyer në taverna dhe mejhane, shkruan Ulqini Online.
“Dëshpërim i thellë, kur shoh situatën me të cilën përballemi me trashëgiminë, sidomos në trojet ku jetojnë shqiptarë. Me duket vetja, së bashku me ata pak që mendojmë njësoj, si UFO! Sikur copa të mëdha të historisë, të materializuara në fragmente të tëra qyteti, duan të na i zhvasin, të na privojnë, të mos jetë më pjesë e jona. Po ato janë arritjet tona gjatë epokave historike more njerëz! Me ç’të drejtë privohemi prej tyre? Apo me ç’të drejtë, tjetërsohet memoria historike në funksion të një taverrne apo mejhane??? Kur shoh kalanë e Ulqinit psh, si është shky, transformu, betonizu e përdhunu historia, them, ajo e Lezhës ka shpëtu mirë deri tani, qoftë dhe në dëm të zbulimeve arkeologjike dhe investimeve profesionale e shteterore në të… Por deri kur mundemi me e “shty”, para këtij agresiviteti ndërtues shoqëruar me invazionin e “mosdijes”??? Sinqerisht nuk e di… Gjykoni vetë, mgjse kushedi se sa prej jush mund ta konsiderojnë edhe bukur, sa kohë haet, piet, e bëhet aheng aty brenda, paçka se rreth 3/4 jane fallco, në bërthamë beton e në uzurpim të hapësirave të përbashkëta…Ca me thënë???!!!! “Pamje e detit” dhe dy fragmenteve të lëna gati të shkyme të murit rrethues të kalase, dhe dy depo baturi të epokës Osmane, me një KANCER minimumi tre katesh në plan të parë të ndertimeve… Pamje e marrë nga një restorant i vogel modest… Edhe të lashtët e dinin që ndërtesat në pjerësi duhet të ndërtohen në sistem shkallësh, e të mos arrijë linja e parë lartësinë e linjës së dytë e kështu me radhë… Tani jo vetëm që të ndërton qametin tre katësh mu në kalanë historike, por edhe mu në linjë të parë… Edhe thonë pastaj, pse s’dinë historinë e tyre shqiptarët… He de pse?! Unë personalisht nuk vë me këmbë në masakrën e Ulqinit. S’du me i pa bojën…” – shkruan Nallbani.
