Teknologjia në arsim premton individualizimin e mësimdhënies dhe përmirësimin e rezultateve për çdo student në Amerikë dhe në botë. Kjo nuk është një ide e re. Për herë të parë teknologjia e kësaj fushe u zhvillua në vitin 1966. Megjithatë, 50 vjet më vonë ende nuk ka një ndarje mes suksesit dhe dështimit kur bëhet fjalë për rezultatet e teknologjisë në arsim.
Kur njerëzit filluan të flasin për teknologjinë e arsimit në vitet ’70, vetë teknologjia ishte bllokuesi kryesor. Mungesa e kapaciteteve për të shkallëzuar rrjetet. Pajisjet ishin të mëdha, metodat e hyrjes ishin të mprehta, kostoja e çdo pajisjeje ishte e ndaluar dhe nuk ishte e thjesht kuptim se si të dizajnohej softueri i lehtë K-12 me karakteristika të individualizuara dhe të përziera.
A mund të imagjinoni një distrikt shkollor që krijojnë një laborator kompjuterësh prej 20 studentësh në vitet ’70? Vetëm një kompjuter do të mbushte një klasë me madhësi standarde!
Në 2017, gjithçka ka ndryshuar. Sot, mbi 50% e nxënësve kanë akses në laptop ose tablet në klasë. Secila pajisje është gjithnjë e lidhur me internet. Nxënësit janë qytetarë dixhitale, dhe 84% e mësuesve tanë përdorin pajisje dhe teknologji gjatë aktiviteteve mësimore të përditshme.
Pavarësisht kësaj, Shtetet e Bashkuara renditen në vend të 38-të nga 71 vende në testimin e matematikës të digjitalizuar dhe e 24-ta në shkencë. Është e qartë se teknologjia nuk është e mjaftueshme për të përmirësuar vazhdimisht rezultatet arsimore.
Pra, nëse teknologjia nuk është e mjaftueshme, çfarë është?
Disa komponentë kyç për suksesin e teknologjisë në arsim janë:
- Udhëheqja
- Modelet mësimore
- Kurrikula moderne
- Ekosistemi digjital
- Mësim profesional
(TIRANA TODAY)
