Atlétiko i qëndroi besnik vetvetes. Ata fituan kampionatin e tyre të njëmbëdhjetë në stilin më të pastër ‘rohiblanko’, duke vuajtur, duke kthyer rezultatin pas një goli të parë nga Vajadolidi dhe duke festuar me stil në fund.
Atlétiko e ‘Cholo’ Simeones vuajti shumë gjatë gjithë kampionatit dhe i’u desh një tjetër demonstrim force për të fituar titullin. Urime ekipit madrilen për luftën e tyre, për atë karakter dhe për atë besim në momentet më të vështira, që kanë qenë të shumtë. Golat nga Korrea dhe Luis Suárez (s’kishte si të ndodhte ndryshe) janë tashmë në historinë e klubit madrilen.
Atleti është përsëri kampion. Simeone fiton titullin e tij të dytë kampion dhe Koke zgjeron legjendën e tij në ekip (ngre të parin titull si kapiten). Oblak, Tripier, Saviç, Koke, Saúl, Marcos Jorente, Karrasko, Korrea, Luis Suárez dhe pjesa tjetër janë kthyer në të pavdekshëm. Ata janë legjenda të një klubi që kurrë nuk do t’i falënderojë mjaftueshëm për këtë kampionat. Vajadolidi, ndërkohë, bie nga kategoria. Ata ofruan luftë dhe rezistencë dhe nëse do ta kishin bërë këtë gjatë gjithë sezonit, me siguri nuk do të ishin penduar që ranë tani.
Është një titull i veçantë, i ndryshëm … në një kohë shumë të vështirë në të gjithë botën. Ka shumë kontributorë dhe shumë që e meritojnë, siç janë dhe tifozët, një hordhi që nuk ka ndalur kurrë së inkurajuari ekipin, edhe nëse nuk mund të ishin në stadium.
