Të mërkurën e parë të çdo muaji, një tingull therës çan ajrin e Parisit: Në mesditë një rrjet sirenash anti-ajrore lëshojnë sinjalin e tyre të alarmit, i dëgjueshëm në çdo cep të qytetit. Kjo praktikë ka nisur që para fillimit të Luftës së Dytë Botërore, dhe vazhdon ende sot për të provuar nëse sistemi është efektiv, në rastin e një kërcënimi të ri ushtarak apo një katastrofe të madhe.
Gjatë Luftës së Dytë Botërore, sulmet ajrore kanë qenë një burim i vërtetë paniku, që u shtua me shpejtësi me avancimin teknologjik të prodhimit të armëve: Përtej Kanalit të La Manshit, në Britani, qenë hedhur më shumë se 5.000 bomba, të cilat shkaktuan qindra të vdekur, mijëra të plagosur dhe dëme të pallogaritshme materiale.
Por francezët, ishin përgatitur më mirë, siç tregohet edhe në një foto e publikuar në vitin 1920 nga “The Illustated London News: Faux Paris:një Paris fantazmë u ndërtua në mënyrë të fshehtë ndërmjet viteve 1917-1918 në rrethinat veriore të qytetit, një kopje në madhësi natyrale e pikave kryesore të qytetit, për të mashtruar bombarduesit gjermane.
Një Paris i ndërtuar për t’u shkatërruar, me Harkun e Triumfit, Shamps Elizenë, dhe madje edhe një tren të rremë në lëvizje, dhe me llambat e ndezura rrugë për të tërhequr vëmendjen e avionëve armiq.
Për të ndriçuar këtë qytet fantazmë, u punësua inxhinieri elektrik, Fernand Jacopozzi, i njohur si personi i parë që ndriçoi Kullën e vërtetë Eifel. U përdorën dritat me ngjyra, të kuqe, të verdhë dhe të bardhë që përdoreshin zakonisht në furra për të imituar shkëlqimin e shtëpive, dyqaneve dhe fabrikave gjatë natës, për shkak se bombarduesit gjermanë, të njohur si Gotha, vepronin kryesisht gjatë natës.
Kopjet e rreme të ndërtesave dhe monumenteve u ndërtuan me dru dhe pastaj pikturoheshin, pëlhura të tejdukshme u përdorën për të imituar çatitë prej qelqi të fabrikave, ndërsa treni në lëvizje, me vagonët e tij të drunjtë, kishte drita anash për të simuluar dritaret.
Kjo strategji ishte e mundur, për shkak se teknologjia e radarëve nuk ishte zhvilluar ende, dhe taktikat e Gotha-s bazoheshin thjesht tek fluturimi mbi këto zona dhe bombardimi i tyre, duke hedhur nga një bombë mbi çdo objektiv, dhe fluturuar tej sa më shpejt që të ishte e mundur.
Pozicioni i Parisit fantazmë, rreth 25 kilometra nga Katedralja e Notre Dame, u zgjodh për shkak se në atë pikë lumi Senë ka një trajektore të ngjashme me atë që rrjedh në qendër të Parisit; u përzgjodhën 3 fusha për të përfunduar Parisin fantazmë, por që nuk përfunduan dot para fundit të luftës.
Në shtatorin e vitit 1918,. ndodhi sulmi i fundit ajror gjerman mbi kryeqytetin francez, por qyteti fantazmë nuk u bombardua asnjëherë. Fernand Jacopozzi, u dekorua me medaljen prestigjioze të Legjionit të Nderit, edhe pse ndoshta pak njerëz ishin në dijeni të motivit të këtij nderimi të madh.
Në vitet që pasuan, qyteti-hije, u çmontua me shpejtësi dhe fshehurazi, pasi u konsiderua një projekt në thelb i padobishëm, ndoshta sepse gjermanët kishin dijeni mbi të, por kush mund të ishte i sigurt për këtë? Shtetet e Bashkuara, përdorën një strategji të ngjashme, por shumë më efektive gjatë Luftës së Dytë Botërore, duke krijuar një ushtri të tërë fantazmë, të përbërë nga tanke dhe aeroplanë të rremë, që shërbyen për t’i mashtruar gjermanët dhe shmangur vëmendjen e tyre nga qëllimet më të rëndësishme.
Kjo bëri që nazistët të humbasin burime të vlefshme kundër objekteve butaforike dhe dritave shumëngjyrëshe. Në këtë rast, mund të thuhet se divizioni 23 i ushtrisë amerikane, u dëshmua të ishte shumë më efektiv.
