Nga: Dania Koleilat Khatib “Arab News”
Egjipti ka ndërmjetësuar një armëpushim midis Hamasit dhe Izraelit. Presidenti i SHBA-së, Xho Bajden e vlerësoi administratën e tij për “diplomacinë e qetë dhe të pandalshme” që mundësoi arritjen e marrëveshjes, ndërsa Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së Antonio Guterres, u bëri thirrje të dy palëve të rifillojnë negociatat e paqes dhe nxiti dërgimin e ndihmës humanitare në Gaza.
Sidoqoftë, armëpushimi nuk do të thotë fundi i mizorive, por ai është thjesht mbyllja e një raundi në një konflikt afatgjatë. Nuk do të ketë një armëpushim të qëndrueshëm apo paqe, në rast se nuk ka një marrëveshje përfundimtare midis palestinezëve dhe izraelitëve, dhe Izraeli është pala e vetme që mund të mundësojë një marrëveshje të tillë.
Ndërsa media perëndimore i mbuloi bombardimet 11-ditore, duke i cilësuar si një përplasje midis Izraelit dhe Hamasit, realiteti është shumë më i thellë se sa kaq. Bëhet fjalë për njerëzit që janë lodhur duke qenë të pushtuar, poshtëruar, dhe duke u mohuar të drejtat e tyre themelore.
Situata nuk është më e qëndrueshme, dhe politikat izraelite kanë punuar në drejtim të konsolidimit të statuskuosë deri në atë pikë, sa që zgjidhja me 2 shtete doli fare nga diskursi politik. Izraelitët sot janë më të pasigurt se kurrë pasi raketat e Hamasit, ishin në gjendje që të depërtojnë në sistemin e tyre mbrojtës anti-raketor “Kupola e Hekurt”, dhe tani grupimi militant po e pasuron arsenalin e tij me dronë.
Gjithsesi, mënyra e duhur për të hequr qafe Hamasin nuk është të bombardosh pa dallim Gazan. Përkundrazi, kjo do t’i nxisë të gjithë banorët e Gazës që të tubohen rreth Hamasit. Elementi thelbësor për të mposhtur Hamasin është të thahet inkubatori i tij social, dhe kjo mund të bëhet vetëm duke arritur një zgjidhje përfundimtare dhe të drejtë të konfliktit, që mund të garantojë sigurinë dhe dinjitetin e palestinezëve.
Izraeli i shtyu palestinezët të zgjedhin Hamasin, kur e neutralizoi thuajse fare Autoritetin Palestinez dhe kur tregoi paaftësinë e tij për të mbajtur premtimin e një shteti për palestinezët. Raunde të shumta negociatash në 30 vite, kanë sjellë vetëm akoma më shumë grabitje të tokave dhe vendbanime të reja izraelite në territoret palestineze.
Dhe dëbimi i disa familjeve palestineze në lagjen Shejh Jarrah në Jerusalemin Lindor, ishte pika që derdhi gotën. Politika izraelite synon që t’i qetësojë palestinezët përmes disa rregullimeve të përkohshme, duke shpresuar se një ditë ata do të heqin dorë nga ajo që Izraeli e konsideron si një kërkesë maksimaliste, që është një shtet palestinez.
Por kjo nuk do të ndodhë. Palestinezët nuk do ta pranojnë asnjëherë pushtimin, dhe ata nuk do të largohen nga toka e tyre. Identiteti i tyre si palestinezë është ngulitur në vetëdijen e tyre kombëtare. Politika e ndjekur sot nga Izraeli, nuk do ta bëjë atë më të sigurt; përkundrazi, do ta bëjë vendin më të prekshëm nga sulmet.
Duke ruajtur shkakun e pakënaqësisë, Tel Avivi po i vendos vetëm përkohësisht kapakun përplasjeve. Ndërkohë, zemërimi i njerëzve po zien. Nga ana tjetër, Izraeli po ushtron presion për një zgjidhje me një shtet. Në këtë rast, do të humbasë ajo që duan Izraelitët, pra që të kenë një shtet hebre.
Problemi kryesor është se nuk ka një udhëheqje izraelite që mund të përballet me realitetin, dhe të flasë sinqerisht me qytetarët e saj. Secili nga politikanët shqetësohet për mbijetesën e vet politike. Secili nga ata shqetësohet se një zgjidhje me dy shtete dhe fundi i pushtimit do të jetë një vetëvrasje politike.
Në vend se të marrin vendime racionale, sot politikanët e Izraelit janë duke iu drejtuar grupimeve të kolonëve, dhe po zgjedhin të përdorin një populizëm të shfrenuar. Nëse bombardimet ndalen sot, a do të mbarojnë protestat? A do të zhduken tensionet midis izraelitëve hebrenj dhe palestinezëve që jetojnë në Izrael?
Kjo nuk ka gjasa të ndodhë. Luftimet e fundit, kanë lënë pas plagët e tyre jo vetëm në trupat e njerëzve në Gaza dhe Izrael, por edhe në zemrat e atyre që i mbijetuan përplasjeve në të dyja kampet. Mosbesimi është më i fortë se kurrë më parë, hidhërimi dhe pasiguria gjithashtu.
Ndërsa udhëheqësit botërorë po bëjnë thirrje që të dyja palët të rinisin bisedimet e paqes, negociatat ka të ngjarë të mos prodhojnë asnjë rezultat, siç ka ndodhur edhe gjatë 30 viteve të fundit. Izraeli duhet të dalë me një zgjidhje që të jetë përfundimtare.
Dhe askush nuk mund ta ofrojë këtë zgjidhje përveç Izraelit. SHBA-të janë përpjekur disa herë dhe dështuan. Barak Obama u përpoq të arrinte një zgjidhje, por menjëherë u tërhoq pasi u përball me sjelljen agresive të udhëheqësit izraelit Benjamin Netanjahu.
Si zëvendëspresident i Obamës, Bajden i dinte shumë mirë vështirësitë e përfshirjes në konfliktin palestinezo-izraelit. Prandaj politika e tij nuk synonte zgjidhjen e konfliktit, por në rastin më të mirë mbajtjen e tij nën kontroll. Arabët propozuan Nismën Arabe të Paqes 19 vjet më parë, vetëm për të parë refuzimin e saj nga Ariel Sharon, pavarësisht nga fakti se nisma e tyre pati një mbështetje e globale.
Izraeli duhet të mendojë përtej përplasjeve aktuale. Ai duhet të mendojë se si mund t’i japë fund konfliktit, në mënyrë që fëmijët e tij të rriten gjithashtu në paqe. Është e qartë se shtypja për dekada me radhë nuk i ka dobësuar palestinezët (dhe mbështetësit e tyre), apo t’i ketë rraskapitur.
Përkundrazi, i ka bërë më të vendosur. Edhe pse bërja e një propozimi të tillë mund të jetë vetëvrasje politike, politikani izraelit që e bën këtë gjë, do të ketë një mbështetje globale, dhe nga miratimi ndërkombëtar mund të fillojë ndërtimin e një baze mbështetësish në Izrael. Përballja e fundit tregoi gjithashtu se Palestina është ende një kauzë shumë e dashur në zemrën e çdo arabi dhe çdo myslimani.
Dhe pas çdo raundi të ri të përplasjeve, dëmi nuk do të kufizohet vetëm në Palestinë dhe Izrael, por do të sjellë rritje të tensioneve, të cilat rajoni ynë kaq i paqëndrueshëm duhet t’i shmangë. Përplasjet duhet të jenë një zile zgjimi për izraelitët, dhe duhet t’i kujtojnë politikanëve të tyre që të përballen me realitetin para se të jetë tepër vonë.
Burimi i lajmit: arabnews. Përshtati TIRANA TODAY
