Nga Daniel Lipinski* “First Things”
Më 17 qershor, Konferenca e Peshkopëve në Shtetet e Bashkuara votoi për hartimin e një dokumenti didaktik mbi Eukaristinë. Të nesërmen, një grup prej gjashtëdhjetë anëtarësh katolikë demokratë të Dhomës së Përfaqësuesve iu përgjigjën këtij vendimi me një “Deklaratë Parimesh”. Në këtë deklaratë, ata argumentuan kundër “mohimit të Eukaristisë së Shenjtë për disa zyrtarë të zgjedhur” të cilët mbështesin “aksesin e ligjshëm të abortit”. Kjo deklaratë, së bashku me një tweet nga një nga gjashtëdhjetë nënshkruesit që sfiduan mësimet themelore katolike, demonstron nevojën e ngutshme për një dokument mësimor mbi Eukaristinë dhe nxorri në pah çështjet me të cilat përballen peshkopët. Kam shërbyer në Shtëpi për gjashtëmbëdhjetë vjet. Unë u munda në zgjedhjet paraprake të demokratëve të vitit 2020, kryesisht sepse isha një zë publik pro jetës dhe votova për të palindurit. Partia Demokratike dikur ishte shtëpia politike e shumicës së katolikëve amerikanë, por gjatë 40 viteve të fundit partia është bërë gjithnjë e më pak tolerante ndaj amerikanëve pro-jetës, duke detyruar shumë katolikë të largohen nga partia. Pavarësisht këtij eksodi, sondazhet tregojnë se midis një e katërta dhe një e treta e votuesve demokratë e vendosin veten ende pro jetës (kundër abortit, shënim i përkthyesit). Kam kandiduar për Kongresin si demokrat sepse partia ishte tradicionalisht kampione e amerikanëve të klasës së mesme që punojnë shumë. Unë gjithashtu besoja se ishte (dhe është) e rëndësishme të kesh zëra pro-jetës në parti.
Por natyra e të qënit në një krah në Amerikë ka ndryshuar vitet e fundit. Partitë janë bërë fe themelore. Hierarkia e Partisë Demokratike e ka bërë politikën ekstreme të abortit një doktrinë parësore dhe ka treguar se braktisja do të paguhet. Për politikanët demokratë, sanksioni është një përpjekje totale për t’i dhënë fund karrierave politike. Hierarkia e partisë zbaton doktrinën si publikisht ashtu edhe fshehtas. Në primaret e vitit 2020, pesë kandidatë presidencialë mbështetën kundërshtarin tim kryesor për t’u thënë aktivistëve se ata refuzuan një demokrat që është pro jetës. Në prapaskenë, zyrtarët lokalë të partisë punuan kundër meje dhe njerëzit e fushatës demokratike refuzuan të punonin për mua.
Supozoj se shumica e politikanëve katolikë dëshirojnë sinqerisht jetën e përjetshme dhe se nëse do të duhej të zgjidhnin midis parajsës dhe fuqisë politike, ata do të zgjidhnin të parën. Por politikanëve, si shumica e njerëzve, nuk u pëlqen të bëjnë sakrifica. Ne përpiqemi t’i kemi të gjitha, gjë që na bën të kërkojmë boshllëqe dhe të ngatërrojmë të vërtetën. Kur isha në detyrë, pashë qartë konfliktin midis doktrinës ekstreme të abortit të partisë dhe doktrinës së Kishës për jetën. E dija që duhej të bëja një zgjedhje të qartë që do të rrezikonte karrierën time politike. Por shumë njerëz duan të ngatërrojnë politikanët katolikë në lidhje me abortin dhe doktrinën katolike në përgjithësi (përfshirë individët dhe institucionet brenda vetë Kishës Katolike). Fatkeqësisht, kjo është shpesh e lehtë për tu bërë, pasi shumica e katolikëve janë katekizuar dobët. “Deklarata e Parimeve” demonstron konfuzionin që mbretëron.
Në dritën e kësaj, ka disa gjëra që peshkopët duhet t’i predikojnë pa mëdyshje.
- Kur Kisha deklaron “respekt për jetën dhe dinjitetin e çdo personi njerëzor”, ajo gjithmonë dhe me të drejtë flet për sulme të drejtpërdrejta në jetën njerëzore të tilla si aborti dhe eutanazia, jo thjesht për të ndihmuar të varfërit, të disavantazhuarit dhe të vobektit, sado e rëndësishme të jetë kjo.
- Kur Katekizmi thotë që aborti është një “e keqe morale” dhe “krim kundër jetës njerëzore”, kjo është një çështje e së vërtetës universale, jo vetëm një “udhëzues ndihmës” për zyrtarët e zgjedhur katolikë.
- Nuk ka ekuivalencë midis dhunës intime, të qëllimshme që prodhon aborti dhe mungesës së një niveli specifik të financimit për programet për të uriturit ose mohimin e azilit për një individ të veçantë. Të gjitha këto probleme janë të rëndësishme, por ato janë të ndryshme në natyrë, jo vetëm në shkallë. Ata kanë një peshë tjetër. Për të ngrënë ose për të kërkuar azil, një person duhet së pari të jetë gjallë. Kur isha në Kongres, vazhdimisht dëgjoja pohimin e paqartë se mësimi shoqëror katolik mbulon një larmi çështjesh dhe që të gjitha janë po aq të rëndësishme. Është shumë e vërtetë se është keq të injorojmë gjendjen e të varfërve, të uriturve dhe atyre që janë në rrezik, dhe ne do të gjykohemi për atë që kemi bërë për të vegjlit. Por ndryshe nga aborti legal, i cili është vrasja e jetëve të pafajshme njerëzore, këto çështje kërkojnë gjykime të kujdesshme për saktësisht se çfarë dhe sa duhet të bëjë qeveria. Këto probleme nuk janë të njëjta me abortin; Papa Françesku e bëri të qartë këtë kur krahasoi abortin me “punësimin e një vrasësi” për t’u kujdesur për një problem. Qëllimet nuk i justifikojnë mjetet.
- Kisha mëson “priorizimin e ndërgjegjes”, por ndërgjegjja duhet të jetë e informuar mirë. Katekizmi pohon se “edukimi i ndërgjegjes është i domosdoshëm për qeniet njerëzore që i nënshtrohen ndikimeve negative dhe të tunduara nga mëkati të preferojnë gjykimin e tyre dhe të hedhin poshtë mësimet autoritare”.
- Deklarata me të drejtë thotë: “ne e pranojmë se asnjë parti politike nuk është në përputhje të plotë me të gjitha aspektet e doktrinës së Kishës”. Por kur një parti politike nuk është në përputhje me besimin katolik, përgjegjësia e besimtarëve është të punojnë për të ndryshuar doktrinën e partisë dhe jo mësimin e vazhdueshëm të Kishës. Ky është një nga rreziqet më të mëdha për Katolikët amerikanë sot. Demokratët Katolikë duhet të punojnë për të ndryshuar doktrinën e partisë mbi abortin dhe të mos bien pre e tundimit për të formuar bindjet e tyre prej partisë.
Deklarata na kujton se Papa Françesku tha se “Eukaristia … nuk është një çmim për të përsosurit por një ilaç i fuqishëm dhe ushqim për të dobëtit”. Por ajo që u mungon shumë katolikëve është një kuptim i qartë i asaj që nevojitet për të “qenë në unison me Zotin dhe Kishën” për të marrë Eukaristinë. Dokumenti i USCCB i vitit 2006 “Të lumtur janë ata që thirren në darkën e tij” diskuton se kur duhet të përmbahemi nga Kungimi i Shenjtë dhe se si pranimi nga ata që duhet të abstenojnë mund të shkaktojë skandal publik dhe t’i çojë të tjerët në mëkat. Peshkopët do të bënin mirë të fillonin dokumentin e tyre të ri duke u kthyer te ky, të cilin të gjithë katolikët duhet ta lexojnë.
Partiakët me siguri do të marrin gjithçka që thotë Kisha dhe do të përpiqen ta përdorin në avantazhin e tyre. Fatkeqësisht, kjo përfshin njerëz brenda vetë Kishës, madje edhe disa peshkopë dhe kardinalë. Por kjo nuk i përjashton peshkopët nga predikimi i së vërtetës në dashuri, nga shqetësimi për shpirtrat dhe për jetën e më së paku prej nesh të kërcënuar nga aborti legal. E gjithë kjo vëmendje ka krijuar një mundësi shumë të nevojshme predikimi për peshkopët që të na kujtojnë të gjithëve që të rritemi në vlerësimin dhe nderimin tonë për Jezusin në Eukaristinë e Shenjtë. Në betejën për shpirtrat dhe për politikën e drejtë publike, e vërteta e Zotit, e mësuar me qartësi, është forca jonë.
*Daniel Lipinski shërbeu tetë mandate si Përfaqësues i Shteteve të Bashkuara për Distriktin e 3-të kongresional të Illinoisit nga 2005 deri në 2021.
/Përshtati Totila Kotorri për Tirana Today
