Federata e Peshëngritjes Shqiptare më tepër po i ngjan një ferme kuajsh sesa një institucioni që i duhet të rrit breza të talentuar të sportistëve.
Kuajt janë stërvitur, “pronari” ia ka marrë dorën. Tufa sa vjen dhe shtohet.
Doping me bollëk, raste që përsëriten, e përsëriten dhe askush nuk vë mend, askush nuk kërkon ndryshim, por thjesht ndjekin turmën dhe të gjithë dalin të turpëruar.
E nisën me kampion Europe, të gjithë në ekstazë në 2012-ën pas Erkand Qerimajt, “po po Festë të madhe ka Shqipëria”.
Festë që asnjëherë nuk zgjat, por kthehet në dështim dhe përbuzje. Çuditërisht ishte qetësi, asnjë kambanë alarmi, tashmë ishim mësuar. Kjo ‘Tabu’ ishte thyer që në 2005-ën e largët, me Karamanin si fillim e më pas Fetie Kasa me shokë.
Tani menduan se ia kishin mësuar ‘hilen’ dhe Federata e Peshëngritjes Shqiptare, fillon t’ua servirë sportistëve si në “grazhd”. Aty në “grazhd” si kafshëve sepse stanozololi medikament i tillë është, që ndihmon kuajt dhe qentë të ripërtërijnë dëmtimet në kohë të shpejtë.
Sa kujtim i bukur që është Qipro 2014, flamuri kuqezi sundonte botën, të gjithë u kthyen me medalje. Por ç’e do, ku ishim mësuar ne të mbajmë medalje, nuk na shkonte për shtat më shumë se dy muaj. Pastaj kishim nevojë për teste pafund, komb i vuajtur ne shqiptarët mbartim shumë sëmundje. Begaj, Godelli dhe Pulaku përpos medaljeve që sollën, u nderuan e u stërnderuan.
Por më pas gishti iu drejtua grekut, greku që i shiti, po si mos të të shiste një Leonidhas Shabanis. Por edhe Leoni nuk bëri asgjë vetëm, është Federata që jep urdhrat, apo besimin. Se shqiptari e ka pikë të dobët besën. Por ç’rëndësi ka, fajtori u gjet. Edhe Federata Botërore e Peshëngritjes u mësua tani, sa herë sheh ngjyra kuqezi i vë në rresh me kuajt. Edhe SHBA na priti krahëhapur, e tregoi dashurinë që ka për ne, na shpalli kampion Rrote, apo Bote.
Na e dha e na e mori. U delendis dhe Romela, me të parën ia falën por në të dytën s’i dihet fundi, në radhë me kuajt përfundoi dhe kampionia.
Jemi njerëz seriozë, japim dorëheqje por nuk pranojmë gabimin, i shkojmë deri në fund. Një fund që e kemi prekur pa u nisur akoma.
Eno Leka, Tirana Today
