Faustino Asprilla flet për “ndihmën” që i dha Hernan Crespos.
“Muajt e parë gazetarët e “masakruan”, nuk po mundej t’i mbyllte gojën. Ishte i dëshpëruar, kështu që (Gustavo) Mascardi – agjenti i tij – më telefonoi dhe më tha: “Djali është i frikësuar, mund të shkosh dhe të flasësh me të?”
Dhe unë, kur e takova, i bëra një pyetje: “Sa kohë ke pa bërë dashuri?” Ai u përgjigj: “Gjashtë muaj.”
Unë kisha një mikeshë kolumbianë, kështu që e prezantova me të dhe ata filluan të dilnin bashkë, dhe filluan të dashuroheshin dhe që atëherë ai nuk reshti së shënuari. Problemi ishte që ai nuk bënte dashuri ”.
“Për të arritur në nivele të caktuara, talenti sigurisht që është i nevojshëm. Por talenti, duhet të stërvitet. Krahasuar me më parë, sot ekziston një problem: shumë shpërqendrime të tilla si kompjuteri, smartphon-i, playstation-i.
Unë jam rritur në Argjentinë dhe si i ri gjithmonë e kam pasur topin në këmbë. Ndonjëherë nëna ime më “izolonte” në dhomë. Unë hapja sirtarin, bëja një top me çorapet dhe rrobat që i hapja ishin porta.
Në futboll, nuk janë duhen vetëm muskujt, por dhe zemra dhe truri. Futbolli është djersë dhe sakrifica: privilegjet vijnë më vonë, duhet t’i ndërtosh duke u stërvitur fort.
Midis moshës 10 dhe 16 vjeç isha vetëm në stol, por nuk u dorëzova. Koha ime erdhi dhe unë e kapa, duke arritur të marr pjesë në të gjitha garat në të cilat një lojtar ëndërron të luajë. Në të vërtetë, unë i kam tejkaluar ëndrrat e mia.
Por ka një çmim për të paguar: Mu desh të hiqja dorë nga shumë gjëra, askush nuk ta jep suksesin, duhet të dish të marrësh valixhen dhe të largohesh, por kur je në një kontinent tjetër dhe në mbrëmje fik dritën, dhe ndjen mungesën e familjes, atëherë humb konceptimin e vlerave të caktuara: nuk kishte festa, vetëm grumbullim dhe stërvitje …Dhe duhet të dish të menaxhosh edhe suksesin.
Pak para debutimit me ekipin e parë, unë shkova në disko dhe pas një pritjeje të gjatë nuk më lejuan të futem. Një muaj më vonë trajneri më dha debutimin në Serie A, ishte e premte, ne fituam dhe shënova dy gola. Të shtunën miqtë donin të dilnin, unë propozova të ktheheshim në disko. Pronari që më kishte dëbuar tani më përqafoi dhe donte që të kaloja pa radhë. Unë i thashë jo, i thashë që nuk isha aty për të hyrë, por për të futur miqtë e mi, sepse njerëzit nuk ndryshojnë, por është bota përreth që të sheh me sy tjetër”…
Hernan Crespo sot mbush 46 vjeç. /TIRANA TODAY
