Nga Shqipëria shumë gjëra nuk njihen dhe pse pamjet që të ofron ai vend janë shumë të bukura. Në rrugët e qyteteve mund të shikosh gardhe e në zonat rurale që janë larg nga qytetërimi nuk pamë asfalt.
Këto rrugë i hasnim në veri të Shqipërisë, sepse ata ishin shumë të këqija edhe pse ishte e domosdoshme që të udhëtosh nëpërmjet tyre sepse nuk kishte alternativë tjetër. Por, tërheqja reale në atë vend, është vetë e kaluara e tij.
Shqipëria u mbyt pas Luftës së Dytë Botërore nën diktaturën komuniste të Enver Hoxhës, i cili në fakt arriti të ndërpresë marrëdhëniet me të gjitha vendet e tjera jo-komuniste gjatë viteve që ai udhëhoqi vendin, duke bërë që në këtë mënyrë që Shqipëria të mbesë e izoluar.
Dhe pse Shqipëria ishte shumë e varfër në atë kohë dhe askush nuk e merrte seriozisht interes për të pushtuar atë vend, Hoxha nuk kishte frikë asgjë, madje kishte marrë masa paraprake për sigurinë e vendit dhe kishte ndërtuar më shumë se 200.000 bunkerë në të gjithë vendin. Në rreth 29,000 km katrore ndërtoi rreth shtatë bunkerë për kilometër katror.
Bunkerët kanë formën e kërpudhave gjigante. Izolimi i Shqipërisë nga diktatori Hoxha, është një nga shkaqet pse vendi është një ndër më të varfrit në Evropë.
Një nga projektet më të njohura të përdorimit të sotëm jo-ushtarak i bunkerëve është objekti Bunk’Art2 në kryeqytetin e Tiranës. Në një sistem nëntokësore tunel që ishte ndërtuar për elitën politike dhe kishte lidhje me ministrinë e brendshme, paraqitet historia e Shqipërisë që nga viti 1912, duke e vënë theksin në terrorin e periudhës së diktaturës.
Në hapësirat e ngushta paraqiten pasazhet, duke treguar praktikat mizore të policisë sekrete dhe ushtarake me armë autentike, fotografi, video dhe tekste në një mënyrë mbresëlënëse. Në dhomën e marrjes në pyetje, drita të bie në kokë ndërsa në një cep është dhe makina e shkrimit për të regjistruar fjalët e folësit.
Në një dhomë tjetër ka një derë ku mund të dëgjoni dhe regjistrimin origjinal të një marrje në pyetje. E pra që shqiptarët janë të fuqishëm, kjo merret me mend. Ndërsa në mur është dhe citimi i Nënë Terezës.
Për fat të keq, Tirana mbi tokë është shumë më miqësor, më e ndritshtshme dhe më e larg. Në çdo cep ka një numër të madh kafesh. Sheshi i madh i “Skënderbeut” në qendër, shërben për një shëtitje. Ka disa parqe, rrugë të gjera, një panoramë malore. Nëse po kërkoni një atraksion turistik në Tiranë si kulla Eifel apo Sheshi i Kuq, ju nuk do ta gjeni.
Shumë fasada, shtëpi sidomos të vjetër janë të dekoruara në të gjitha ngjyrat e ylberit, pasi kryetari dhe artist Edi Rama që drejtonte Bashkinë e Tiranës në fillim të viteve 2000, donte që qyteti të ishte më i gjallë. Përveç një ndërtese moderne të re, të tjerat janë të vjetra. Shumë ndërtesa po ngrihen në qytet, por në të njëjtën kohë shumë prej tyre nuk kanë përfunduar plotësisht.
Larg qendrës së qytetit, në skajin verior të Tiranës, ngritja e një kryeqyteti nuk është më e dukshme. Në vend të kësaj, ne e gjejmë veten në mes të një tregu që shkon disa qindra metra përgjatë rrugës kryesore dhe vazhdon në rrugët anësore. Në Shqipëri, ajo që zakonisht konsiderohet si një rrugë me gjerësi të konsiderueshme, devijon fuqishëm nga standardi ynë i Evropës Qendrore.
Krujë
Në rrugën drejt Krujës ne na ndaloi një polic trafiku. Ai vetëm fliste shqip. Ishte një operacion parakalimi. Por mirë, një udhëtim i tillë gjithmonë ka për qëllim të mësojë diçka.
Pra, çfarë të bënim? Polici fliste në gjuhën shqipe me ne, por vura në pikepyetje se ndalimi i tij ishte i pakuptimtë. Kolegu i tij u përpoq që të fliste me ne në gjuhën italiane, për shkak të afërsisë mes dy vendeve ai si duket dinte pak italisht. Por dhe komunikimi me të në italisht ishte një dështim, pasi ai nuk e njihte mirë atë. Së fundi, na marrim patentën e shoferit dhe regjistrimin e automjeteve dhe më pas na lejojnë të vazhdojmë.
Kruja është një qytet i vogël që përqafon shpatet e maleve të Skënderbeut. Nga njëra anë aty ndodhet Stadiumi Kastrioti, shumë i bukur dhe një atmosferë të jashtëzakonshme.
Nga ana tjetër, vendi ofron një pamje spektakolare të luginës, dhe qëndrimi aty në një vend të bukur ishte magjepsës.
Durrës
Të nesërmen nisemi për në Durrës, ku për herë të parë në Shqipëri po shikonim bregdetin, të cilit nuk do ti ndahemi pasi do të vizitojmë në ditët në vijim dhe jugun e vendit.
Durrësi është qyteti i dytë më i madh në vend dhe luan një rol të rëndësishëm turistik dhe ekonomik. Turistët vijnë për shkak të plazheve të shumta, ekonomisë për shkak të portit më të madh në vend.
Shëtitës përgjatë shëtitores në zemër të qytetit, nuk jepnin një imazh të një destinacion turistik, por të një qyteti shumë të trishtuar. Por në këtë qytetet ajo që të vriste syrin ishte se kudo kishte dhe mbeturina.
Gjithashtu në jug të qytetit, ku plazhi vazhdon për milje, pamja e përgjithshme nuk është shumë e mirë. Në plazh kishte shumë plehra. Hotelet nuk ishin bukur, dhe pjesërisht nuk ishin përfunduara sikur duhet. Megjithatë, kishte shumë dyqane të vogla, disa ofruesve të shërbimeve dhe kafene e shumta.
Rruga tjetër në jug është jashtëzakonisht interesante, sepse ajo siguron një pasqyrë të mirë në jetën larg nga qytetet e mëdha. Në rrugë, një numër i rrënojave të ndërtimit mund të shihen në të gjitha fazat e përfundimit në mes të gjitha llojet e shtëpive të përfunduara. Kjo është e gjitha atje. Por ekonomia në këtë qytet më shumë është e zhvilluar nga hotelet, bizneset dhe disa fabrika.
Fier
Por, gjithashtu në Shqipëri ka shumë lavazhe. Një larje makine kushtin 1.50 euro, dhe makina pastrohet nga brenda dhe nga jashtë me dorë. Këto i hasëm rrugës për në Fier.
Sa më shumë të afrohemi me qytetin e Fierit, një qendër e rëndësishme transportit në vend, rrugët ishin gjithnjë e më të këqija. Ndërkohë ne as që e kuptuam se po kalonim në një nga dhjetë qytetet më të mëdha të Shqipërisë pikërisht Fierin, sepse nuk duket si një qytet. Jashtë rrugës kryesore, nuk ka asfalt. Megjithëse shtëpitë janë më të dendura dhe të kompletuara me shkallë të larta, por diçka që ta dallojë si qytet nuk e ofron asgjë këtu. Ka shumë punëtorë dhe fermerë në rrugë me automjetet e tyre, disa dyqaneve, dhe pluhur ka kudo. Vetëm një numër i madh i dyqaneve mobiljesh krijoni atmosferën e qytetit.
Vlorë
Në Orikum në gjirin e Vlorës do të marrim një mësim më vonë. Gjegjësisht, si të përcaktohet termi “jashtë sezonit”. Ndonëse nuk flasim një gjuhë të përbashkët, ne u ndjemë shumë të mirëpritur. Jeta familjare dhe shoqërore e familjes së pronarit na bëri që të kalonim në mbrëmje të bukur në tarracën e hotelit.
Më larg në jug , ne shikuam pamje të mrekullueshme panoramike, pasi rruga shkon në një lartësi përgjatë një rruge moderne malore drejt detit Mesdhe. Në distancë, silueta e ishullit grek të Korfuzit del jashtë mjegullës, duke u shtrirë në mes të valëve që ndriçojnë në dritën e diellit.
Saranda
Rreth 20 kilometra në verilindje të Sarandës, qyteti përballë Korfuzit, është Syri i Kaltër i Shqipërisë. Syri i Kaltër është një burim nga i cili rrjedh ujë i presionit të lartë nga toka, duke rrezatuar një blu të pasur të thellë dhe duke e bërë mjedisin e tërë pjellor dhe të gjelbër.
Zona është e mbrojtur dhe më kujton një rajon tropikal. Pavarësisht statusit si një rezervë e natyrës dhe një shenjë të madhe të kuqe që ndalon çdo not dhe zhytje, një familje me tre anëtarë gjerman ishin zhytur në ujë.
Elbasan
Disa orë më vonë ne arrijmë në Elbasan, një qytet mikpritës, të paktën në shikim të parë. Për fat të mirë, në qendër të qytetit, Elbasan është e kundërta e plotë e çdo qyteti qe kemi shkuar deri më tani.
Në mur i vjetër i restauruar i qytetit, pas të cilit mund të gjesh një muze apo një kështjellë, por aty mund të gjesh një zonë banimi. Përpara saj është pjesa e qetësuar e trafikut të Bulevardi Qemal Stafa, që lidh qytetin e vjetër me stadiumin.
Atje, dyqanet e kafeneve dhe dyqanet e biçikletave dalin në mënyrë të përsosur, të cilat janë shumë mirë të pranishme në mbrëmjen e hershme. Për fat të keq, hoteli ynë është i vendosur vetëm prapa murit të qytetit dhe rrugës së trafikut të qetësuar. Makina jonë ishte vendosur përpara hotelit.
Pogradec
Kur ne largohemi nga qyteti mëngjesin e nesër, ne nisemi për në Pogradec. Rruga shpesh ofron një pamje të mrekullueshme të luginave përreth dhe njëkohësisht një numër të madh njerëzish që punojnë, apo përpiqen që të shesin mallrat e tyre. Mungesa e perspektivave, me të cilat ballafaqohen shumë njerëz, para së gjithash të rinj, madje të kualifikuar, janë këtu janë të prekshme. Kushdo që ka mundësi largohet nga vendi. Nëse nuk e bënin, mundësia e vetme ishte që të shisnin patate në rrugë.
Liqeni i Ohrit, ndodhet në Pogradec, është një nga liqenet më të vjetra në botë dhe një destinacion popullor turistik. Në breg janë plazhe të shumta me rërë, kafene dhe hotele. Vendet janë të qarta dhe të bukura, nuk janë të mbushura me njerëz pavarësisht nga moti i mirë.
Pamje panoramike e maleve që inkuadrojnë Liqenin e Ohrit qëndrojnë larg në mjegull dhe i japin të gjithë skenës diçka piktoreske. Mund të qetësohet mrekullisht këtu dhe të ketë paqe që të ofron natyra.
Korça
Për shkak se duam të kthehemi prapa, nuk duam të kthehemi drejt Elbasanit, por bëjmë një kthesë të madhe në jug të Korçës. Për të bërë 55 kilometra na u desh një orë e gjysmë.(Tirana Today)
