Nga: Agron Gjekmarkaj
Bardhyl Londo iku lart në qiell tek poezitë e veta! Iku duke lënë pas dhimbje të madhe për vajzat dhe familjaret, iku duke mos i pranuar lutjet tona për të qëndruar! Nga shtëpia e kulturës shqiptare, njëri prej bijve të saj madhështore u largua për në “Itake”!
Ike Uliks i kohëve të vështira. Kryqi ishte shenja e letërsisë së tij! Nga Kryqi vime tek ai shkojmë na e pat mësuar këtë gjë të gjithëve! Jeta e zakonshme ajo tokesorja me gjasë nuk i dukej më e mjaftueshme dhe zgjodhi tjetrën atë të pafundmen të përjetshmen.
Kujtimet janë ato që kthehen në trashegimi, munduese e të bukura! Munduese se na vënë përballe mungesës tënde mik i dashur e të bukura se shumë na dhe nga vetja, nga shpirti dhe fjala jote!
Sivellau yt Pjeter Bogdani pat thënë “veshur me diell e mbathur me hënë” ! Ashtu po e merr ti sot rrugën e ameshimit ! Por ne do ti rrime lojës së jetës deri ne fund ! Do ta lëmë një karrige bosh më tavolinë duke të pritur, po edhe goten do ta mbushim, librin hapur gjithaq e as romuzet nuk do ti kursejme, me Markun, Paridin, Gentin e të tjere!
Po edhe në “kroniken e verës” që me ty hapej gjithmonë do të kthehesh! Nuk qeshim ne pa ty. Njeri -tjetrin do pyesim po Londo do vijë?! Të pritem tek spitali me makinat ndezur po për herë të parë na le pa përgjigje !
Ti na e le amanetin por nuk vdesësh asnjëherë se sytë tanë indiferentë nuk do jenë kurrë mbi poezinë tënde! Shqipëria gëzohet që të pat dhe ajo të qan sot që i ikën qoftë edhe për një ditë!
AMANETI I POETIT
Nëse sytë e tu do qëndrojnë të menduar mbi këto vargje,
unë do të shoh një ëndërr të bukur.
Nëse sytë e tu do të dridhen sadopak nga këto vargje,
unë i gjithi do të kumboj si një kitarë
deri në agim.
Po nëse sytë e tu do të kalojnë indiferente mbi këto vargje,
atëherë unë do të kem vdekur…
Mos harro të vish në varrim.
