Një infermiere në Angli, ka rrëfyer një histori që brenda pak orësh i kishte zhdukur paragjykimet dhe stereotipet mbi shqiptarët në Angli.
Një takim me një djalosh 17-vjeçar nga Shqipëria që kërkon azil, e bëri infermieren të mendojë ndryshe, se si shqiptarëve u krijohet një mjedis armiqësor dhe u mbyllet dera, vetëm sepse ata kërkojnë një të ardhme më të mirë.
Rrëfimi i plotë i infermieres:
Po përpiqem të mos qaj teksa e shkruaj këtë ndodhi. Zemra më dhemb dhe ndihem thellësisht e trishtuar.
Në fund të një nate të zënë me punë në Departamentin e Emergjencës, une jam e vetmja mjeke për minorenët. Kam mbaruar punë dhe jam gati të largohem.
Një djalë i ri 17-vjeç ndodhet aty me këmbën e lënduar pasi kishte luajtur futboll. Ai ka shumë dhimbje dhe nuk është në gjendje të shtrijë plotësisht gjurin e tij. Mbase prishje e mundshme e kockave ose ligamenteve, por nuk jam e sigurt pa pasur përgjigjen e rrezeve. Pas kontrollit, mësoj se është lënduar vetëm në gju, por nuk shoh shumë plagë ose ënjtje.
Kërkoj që ta marrin për t’i bërë rrezet, ndërsa unë vijoj punën me disa skanime, telefonata dhe diskutime për të tjerë pacientë. Teksa dokumentoj gjetjet e mia, dëgjoj infermierët duke diskutuar për të. Ata thonë se ai është nga Shqipëria.
Unë menjëherë ndalem.
Një djalë i ri, thuajse i rritur, vetëm në Departamentin e Emergjencave në mes të natës. Unë nuk kisha regjistruar ende asgjë nga këto. Puna e turnit të natës, vëllimi i pacientëve dhe pritja e gjatë më kishin shpërqendruar aq shumë. Numri shumë i madh i viktimave të skllavërisë moderne dhe trafikimit të qenieve njerëzore të identifikuara në Britani të Madhe vijnë nga Shqipëria.
Ai kthehet dhe unë nuk shoh asnjë dëmtim të kockave në grafi, shkoj me të në dhomën e këshillimit. Dhimbja është nën kontroll teksa medikamenti ka nisur efektin, kështu që unë e njoftoj atë për rezultatet e grafisë.
“Nga jeni, mund të kuptoj një theks në bisedë”, i thashë.
“Nga Shqipëria.”
“Me kë po jeton aktualisht?”, jam kureshtare dhe mundohem të mos e jap veten nga ajo që më shqetësonte.
Ai është pak i ndrojtur, i sjellshëm dhe i sinqertë në mënyrën se si ai flet. Ashtu si vëllai im 17 vjeçar. Ai thotë se erdhi këtu për të kërkuar azil dhe është vendosur në akomodimin e këshillit me dy djem të tjerë të rinj. Ai është këtu vetëm, duke u larguar nga “problemet” në shtëpi dhe dëshiron të fillojë një jetë të re. Ai nuk lejohet të punojë derisa të marrë leje nga Zyra Kombëtare për të pranuar kërkesën e tij për azil. Ai pastaj do të bëhej refugjat.
Nuk e di ç’më ndodhi në këtë pikë. Nuk mund ta shpjegoj me të vërtetë, por do përpiqem. Unë ndjej të njëjtën teksa jam e ulur këtu duke shkruar. Zemra ime është lidhur në një nyje. Unë ende mund t’i shoh sytë dhe fytyrën e tij. Ishte si të isha duke parë në sytë e vëllait tim. Një mënyrë e ngjashme e të folurit. Shpresa dhe ëndrra të ngjashme. Dëshira të ngjashme të fëmijërisë dhe të drejta të ngjashme për paqe, edukim dhe një të ardhme.
Zemra ime u thye në atë moment. Ndoshta ishte gjithçka shumë personale. Nuk mund ta ndaja këtë. Unë nuk mund të shkëputesha. Ndihesha e pafuqishme të bëja ndonjë gjë për këtë. Ai është këtu vetëm, duke vrapuar nga çdo lloj tmerresh që nuk mund ta imagjinoj kurrë. Përballë dhunës, konfliktit dhe frikës, ai është shumë fëmijë.
Si më e madhja nga vëllezërit e motrat e mia, jam e mësuar me këtë ndjenjë. Një reagim i brendshëm më ndodh vetvetiu kur ata janë të mërzitur, të frikësuar apo të kërcënuar; një instinkt i dëshpëruar reaktiv për të mbrojtur. Por unë mendoj se ka pasur një tjetër shqetësim dhe një kërcënim më të madh për këtë djalë, që unë s’e heq dot nga mendja.
Po për njerëzit aty jashtë, që do të grabitnin një azilkërkues të ri si ai? Do e mashtronin me gënjeshtra dhe premtime për punësim. Do e çonin nga një vend në tjetrin, do i merrnin dokumentet, do e kërcënonin dhe do e rrihnin. Do e detyronin të punonte në një vend ndërtimi, fermë, lavazh, apo kuzhinë. 16 orë në ditë, gjashtë nga shtatë ditë punë në javë. Pa lekë, pa liri. Do i thonin që policia nuk do t’ia dijë dhe se avokatët janë në xhepat e tij. Që Britania do e deportonte atë ose do e arrestonte. Që u detyrohet para për të paguar akomodimin dhe ushqimin dhe se duhet të punojë për të paguar borxhet. Që do i vrasin shokët dhe familjen që i ka mbetur nëse i thotë diçka dikujt për këto kërcënime.
Mbase po tingëlloj shumë alarmuese. Nuk e di si të sillem me të. A jam thjesht mjekja e tij? Po përpiqem me dëshpërim të mos jem ajo çfarë ndjej; një motër mbrojtëse.
“Duket sikur je në vendin e duhur dhe në procesin e duhur. Por duhet të tregohesh i kujdesshëm. Jashtë ka burra dhe gra që do të të ofrojnë një punë. Mos i beso këta njerëz”.
I shpjegova shqetësimin që kisha për të. Shpresoj mjaftueshëm për ta mbajtur atë vigjilent, shpresoj jo shumë për t’i krijuar frikë.
Ai thjesht tund kokën. Kur ndaloj, ai më thotë se ka dëgjuar për këtë më parë. Ai ka dëgjuar se si disa adoleshentë shqiptarë trajtohen si skllevër.
U ndjeva e çliruar. Ai e di. Më duhet të largohem, ai më falendëron për ndihmën.
Çfarë më ndodhi? S’mund ta harroj fytyrën e tij. Ai ishte një nga pacientët që e kisha shumë të vështirë t’i largohesha. Brenda vetes po lutem që të qëndrojë i sigurt dhe i mbrojtur.
Por jam edhe e zemëruar. E zemëruar që bota e sheh atë thjesht si një numër, një statistikë, dikë që t’i mbyllë derën. Në krijimin e një mjedisi armiqësor, harrojmë që ai është djali, miku i dikujt. Vëllai i dikujt./ Përktheu TIRANA TODAY
