“Kur isha 14 vjeç mora vendimin që më ndryshoi jetën: vendosa të shkoja në akademinë e futbollit të Genkut. E kisha dy orë larg, mora valixhet dhe u nisa nga njëra pjesë e Belgjikës në tjetrën. Në atë kohë isha i ndrojtur edhe në shtëpinë time, e jo më andej nga do ikja. Mbaj mend që vitin e parë e kalova në një hotel të vogël. Pastaj vitin tjetër isha me një familje kujdestare, është një lloj familje që klubi e paguan për të strehuar lojtarë të rinj. Shkolla ishte e mirë, futbolli ishte i mirë, pa bujë dhe pa probleme. Në fund të vitit bëra valixhet, i përshëndeta dhe ata më thanë: ‘Shihemi pas verës’; por vetëm kur u ktheva në shtëpi kuptova që nëna ime më tha fjalët që do të ndryshonin përgjithmonë rrjedhën e jetës sime. Ajo po qante dhe unë menjëherë mendova se dikush kishte vdekur. E pyeta se ç’kishte ndodhur. “Ata nuk duan që ti të kthehesh” – më tha ajo – “familja birësuese nuk të do më”. “Pse?” e pyeta. “S’u pëlqen si je. Ata nuk mund të bashkëjetojnë me ty. Thanë që ti je djalë i vështirë.”
Kam menduar për orë e orë të tëra mbi atë fjali, duke goditur topin në një mur, “s’u pëlqen si je”. Pastaj, pas verës, u ktheva në Genk dhe u promovova në ekipin e dytë. Në atë moment më kujtohet momenti i saktë kur gjithçka ndryshoi përgjithmonë. Po luanim një të premte mbrëma, pjesën e parë e kalova në stol, pastaj hyra në të dytën: isha si i çmendur. Goli i parë: ‘ata nuk të duan më’. Goli i dytë: ‘je shumë i ndrojtur’. Goli i tretë: ‘je djalë i vështirë’. Goli i katërt: ‘nuk të duan më’. Goli i pestë: s’u pëlqen si je ‘. Pesë gola në një pjesë! Pas asaj dite të gjithë ndryshuan mendim për mua … “.
Kevin De Brujn për ‘The Players Tribune’.
