Riccardo Prisciantelli, ish-drejtor sportiv i Veronës, për ‘La Gazzetta dello Sport’:
“Në vitin 2007 mu ofruan disa lojtarë nga Amerika e Jugut. Verona nuk kishte buxhet, por njëri prej tyre na bëri përshtypje, talenti i tij u duk menjëherë. Ishte Jorginho, por në atë kohë nuk mund ta nënshkruanim, klubi luante në Serie C dhe situata sigurisht nuk ishte më e mira. Ai nuk mund të jetonte as në konvikt.
I gjeta atij një zgjidhje strehimi në qendër të qytetit, ku ishte një kolegj që e lejonte të studionte, si dhe të kishte një çati sipër kokës dhe një vend ku të hante.
Sa herë që mundja, i jepja 20 ose 50 euro për të blerë diçka ose për t’u argëtuar, por ai i shpenzonte të gjitha për të marrë në telefon nënën e tij Maria Terezën. Nuk i imagjinoj dot lotët e derdhur gjatë netëve në atë dhomë të errët dhe të trishtuar. Di vetëm që ai nuk u dorëzua. Punonte më shumë se kushdo në fushë, meriton Topin e Artë për ato vuajtje”.
Ftohtësia e akullt që e karakterizon buron nga një karrierë që nisi shumë kohë më parë. Një rritje eksponenciale e kurorëzuar me fitoren e Ligës së Kampionëve dhe arritjen e finales së Europianit.
Një histori e vështirë, e ndërlikuar, e cila dëshmon edhe një herë se si ky sport gjithmonë ofron mundësi për ringritje, edhe kur duket sikur gjithçka e ke kundër, njëjtë si në jetë./ Tirana Today
