Kryeministri Navaz Sherif, i cili nuk dëshiroi një puç shteti si ai i 17-25 Dhjetorit në Turqi, i zgjedhur me votë popullore në Pakistanin e 193 milion banorëve dhe zotëruesja e fuqisë nukleare të botës Islame, shkarkohet nga detyra pas një seri gjyqesh kundrejt tij. S’ka dyshim, sikurse Kryetarja e Shtetit të Brazilit Dilma Roussef, e cila u shkarkua nga detyra me taktika FETO-iste më 2 Shtator 2016, edhe Sherif mbeti i ekspozuar ndaj një operacioni botëror.
Sherif u përplas me ushtrinë sepse mendonte një zgjidhje paqësore në problemet me Indinë dhe Belukistanin dhe mbështeste kthimin e politikës në një institucion që mund t’i kërkonte llogari ushtrisë dhe drejtësisë.
Kur vijmë tek faktorë e jashtëm shikojmë tërheqjen e aktorëve si Arabia Saudite, Irani, Kina dhe SHBA në problemet e Jemenit, Katarit dhe Afganistanit. Sherif nuk u përkul përpara SHBA-së në Afganistan dhe mbështeti takimet me Talebanët. Nuk donte të ishte palë në krizën Katar. Kurse në luftën Jemenase nuk u pozicionua as në krah të Sauditëve dhe as kundër Iranit.
S’ka dyshim që në thelbin e shqetësimit të SHBA “fle” bashkëpunimi politik, ekonomik dhe ushtarak ndërmjet Pekinit dhe Islamabadit. Madje vendosja e emrit të liderit Kinez aeroportit më të madh që do të hapet në Islamabad më 14 Gusht, i ka larguar gjumin SHBA-së. Kina i ka ndërtuar Islamabadit 6 reaktorë nuklear duke investuar 57 miliard dollarë në fushën e energjisë. Ajo, e cila po përgatitet të ndërtoj bazën detare të dytë në Gwadar të Belukistanit pas atij në Xhiputi, për shkak të lokacionit gjeostrategjik, e shikon Pakistanin si një portë jetësore që hapet drejt Afrikës dhe Azisë Perëndimore (Irani dhe bota Arabe). Përveç kësaj, Pakistani për Pekinin ndodhet në pozicionin e një vendi kyç në rrethimin e Indisë.
Si përfundim, revista “Foreign Policy” në muajin maj punoi si një dosje të gjerë mllefin e krijuar në SHBA dhe Indi kundër aleancës Pakistan-Kinë. Përsëri në maj, në raportin e Pentagonit që iu dha Kongresit, bëhej thirrje “merrni masa të shpejta” duke theksuar se aleanca Pakistan-Kinë ishte njëra nga rreziqet më të mëdha botërore përpara interesave të SHBA në Azinë Jugore, Euroazi dhe në Lindjen e Mesme. Është shumë herët për të përcaktuar britmën e fitores sepse përplasja e forcave botërore në botën Arabe, Azinë Jugore dhe Euroazinë sapo ka filluar.
Gazeta Sabah/ Bercan Tutar (TIRANA TODAY)
