Sot në mëngjes u nisa herët. Qielli ishte gri dhe ajri kishte atë freskinë e parë të vjeshtës që të futet në shpirt. U nisa drejt një fshati të thellë në Skrapar, një vend për të cilin pak njerëz kanë dëgjuar – fshati Koprenckë.
Pas disa orësh udhëtim nga Tirana, lamë rrugën kryesore dhe nisëm ngjitjen në thellësi të maleve.
Rruga ishte e rrënuar, e mbushur me gropa e gurë, dhe çdo metër i saj dukej si një provë durimi.
Anash rrugës, qindra mini-kantiere të braktisura – vende ku dikur nxirrej mermer apo gur ndërtimi. Një vend i bukur për syrin, por i zbrazët për shpirtin.
Dukej sikur dikush kishte marrë gjithçka që kishte vlere nga ai vend, dhe e kishte lënë të varfër, të harruar.
Një Shqipëri tjetër, që rri në heshtje dhe pret të kujtohet.Pas më shumë se një ore e gjysmë udhëtim në terren të thyer, mbërritëm në Koprenckë.
Një fshat i vogël, i përhumbur mes maleve, ku sot jetojnë vetëm 3 familje.
Të tjerat janë shpërndarë nëpër botë – emigrim, qytete, kërkim për mbijetesë. Në Koprenckë, koha kishte ndalur. Nuk kishte shkollë, nuk kishte qendër shëndetësore, nuk kishte asnjë shenjë jete publike. Dimrit, fshati izolohet plotësisht, dhe e vetmja gjë që dëgjon është era që përplaset në dritaret e vjetra të shtëpive të braktisura. Në mesin e kësaj heshtjeje, vizitova një shtëpi ku banojnë dy djem të vegjël, 3 dhe 5 vjeç.Babai i kishte braktisur, dhe tre muaj më parë nënës së tyre i ndërpreu jeta në moshë të re, nga një sëmundje e rëndë.Në atë shtëpi të vogël e të varfër, ku jeta dukej se mbahej me fije, kishte ende dritë – dritën e gruas së dajës së tyre, një grua që i ka marrë nën kujdes këta fëmijë, përveç katër fëmijëve të saj.
Një grua e thjeshtë, por me zemër të madhe.
Në sytë e saj pashë lodhje, trishtim, por edhe forcë të jashtëzakonshme.
Ajo nuk kishte shumë – por kishte dashuri.
Më tha me një zë të qetë:
“S’mund t’i lë në rrugë, janë si fëmijët e mi”
Në atë moment u ndala.
Dy fëmijët luanin me disa copa druri, që për ta ishin lodra.Herë pas here i vogli më afrohej dhe më pyeste me një zë të butë:
“Xhaxhi… mami do vij?”
Fjalë që të ngulin si thikë në shpirt.
Nuk dija ç’të thosha. Heshta. Dhe në atë heshtje kuptova sa i pafuqishëm është njeriu përballë dhimbjes.Familjarët më thanë se nëna e tyre kishte ndërruar jetë me një pishman të madh – që po i linte fëmijët pa mbrojtje, pa asnjë garanci për jetën.
Dhe ata, sot, i kërkojnë çdo ditë. Mu desh të mbaja veten.
Ka shumë histori të dhimbshme që më kanë prekur gjatë punës, por kjo ishte ndryshe.
Nuk ishte thjesht varfëri, ishte vetmi, mungesë dhe mall për një përqafim që s’vjen më.
Në sytë e atyre fëmijëve pashë pafajësinë më të pastër të jetës.Pas disa orësh u nisa për t’u kthyer në Tiranë.
Rruga më dukej më e gjatë se kurrë.
Në heshtje, me sytë e fiksuar në dritaren e makinës, i thashë vetes:
“Forca Arber… duhet të ecësh përpara.”
Sepse këto janë sprovat dhe mësimet e Zotit.
Në mbrëmje mbërrita në Tiranë.
Gjëja e parë që bëra, ishte të përqafoja vajzën time.
E mbajta fort në krahë, dhe ndërsa ajo qeshte, unë nuk flisja dot.
Në sytë e saj pashë gjithë dashurinë që ata dy fëmijë në Koprenckë nuk e kanë më.
Dhe ndjeva mirënjohje, dhimbje, por edhe përgjegjësi të madhe.
Dua t’u them të gjithëve ju që po lexoni këtë:
Çfarëdo vështirësie të keni sot, mos harroni – ka njerëz që janë shumë më keq.
Ka fëmijë që nuk e dinë çfarë është një përqafim nga prindi, që nuk kanë parë kurrë një lodër, që flenë me bark bosh.Nëse keni mundësi, bëni mirë.Nëse keni fëmijë, kaloni kohë me ta.Sepse për ta, dashuria juaj është bota e tëra.
Nuk e di nëse do mund të fle sonte.
Nuk e di si do të jem nesër.
Por e di me siguri që sytë e atyre dy fëmijëve nuk do t’i harroj kurrë.Ata janë ngulitur në mendjen dhe shpirtin tim.
Se çfarë ndodhi më tej me dy fëmijët… do t’ju tregoj nesër.
Lum ai që bën mirë, për shpirtin e tij.
Zoti i ruajtë fëmijët.
Zoti ju bekoftë të gjithëve.
Natën e mirë.
-Arbër Hajdari
