Kryeministri Edi Rama ka reaguar sërish për incidentin e ndodhur dy ditë më parë me gazetaren Ambrozia Meta, të cilës i zgjati dorën gjatë një konference për media.
Gjesti i Ramës u interpretua si ngacmim fizik ndaj gazetares, dhe organizata në vend dhe ato ndërkombëtare thanë se ai duhet të kërkonte ndjesë.
Sot, në një përgjigje për shkrimin e Politico.eu, me titullin “Rama refuzon të kërkojë falje pasi shtyu gazetaren që e pyeti për projektin e Kushner”, Rama justifikohet duke thënë se nuk e shtyu atë, por tentoi ta prekte miqësisht në supe.
Kreu i qeverisë shqiptare thotë më tej se është një mbështetës i madh i punës, dhe të drejtave, të gazetarëve, pasi e ka përjetuar vetë dhunën gjatë një kohe kur gazetarët përballeshin edhe me plumba.
Vlen të theksohet se Rama është ndër të vetmit lidera në rang botëror, që mban të mbyllur mundësinë e komentimeve në faqet e tij në rrjetet sociale Twitter (X) dhe Instagram, teksa moderon rëndë komentet në Facebook.
Reagimi i plotë i Ramës:
A duhet të funksionojë kështu informacioni dhe të nderohet e vërteta?
Për të etiketuar një gjest krejtësisht të pafajshëm, si për shembull një përkëdhelje miqësore mbi supe pas një bisede normale me shtypin, ku të gjitha pyetjet u përgjigjën pa asnjë mungesë durimi, fillimisht si “agresion” dhe më pas si “frikësim”, pa kërkuar mendimin e dhjetëra gazetarët e pranishëm që mundën të vërtetonin ngjarjen nga dora e parë, jo vetëm që nuk i servirin të vërtetën, por edhe tregojnë mungesë respekti ndaj viktimave të vërteta të agresionit dhe frikësimit në fushën e sotme të gazetarisë.
Për më tepër, kur një interpretimi mashtrues krejtësisht i jashtëzakonshëm i një videoje i jepet më shumë peshë sesa rrëfimeve të gazetarëve të shumtë dhe kryesisht femra që dëshmuan sulmin e pretenduar, por nuk u pyetën fare për të, sensacionalizmi ka përparësi mbi saktësinë.
Duke i shtuar spektaklit, paraqitet edhe pretendimi krejtësisht i pabazë se ky akt i supozuar i frikësimit është provokuar nga pyetjet në lidhje me një projekt që përfshin një të afërm të Presidentit Trump.
Ja çfarë mund të them:
Së pari, unë krenohem që drejtoj një komb ku, përpara mandatit tim, gazetarët u përballën me plumba të vërtetë, dëmtime fizike, frikësime rituale dhe ngacmime sistematike. Që nga marrja e detyrës, ka pasur një ndryshim të dukshëm në sigurimin që ata ta bëjnë punën e tyre pa ndonjë problem real, edhe kur pak prej tyre përfshihen vazhdimisht në lajme të rreme, akuza të rreme dhe sulme ndaj familjes sime ose e njëjta gjë për anëtarët e tjerë të kabinetit apo parlamentit.
Së dyti, duke pasur një prejardhje të mirënjohur në llogoren e folësve të lirë, kur liria e fjalës mund të më kushtonte jetën time, unë kam pasur kurbën time të të mësuarit për t’u bërë i durueshëm edhe përballë gazetarëve ndonjëherë ofendues joetikë. Asnjëherë asgjë fizike për hir të Zotit, por atyre u janë dhënë disa përgjigje troç jodiplomatike, të cilat për arsye të mira nuk e ndihmuan realisht reputacionin tim midis mbrojtësve dhe raportuesve të shtypit të lirë. Gjithsesi prej shumë kohësh ndonjë prej tyre ka ndodhur dhe angazhimi im për komunikim të drejtpërdrejtë, transparent dhe të respektueshëm ka udhëhequr vazhdimisht ndërveprimet e mia me gazetarët, pasi e njoh plotësisht rolin e tyre vendimtar në mbajtjen e publikut të informuar.
Sa i përket kësaj narrative të pavend të “grushtit”, “shtytjes”, “goditjes”, “agresionit”, “frikësimit” (dhe karakterizimeve të tjera të ndryshme të një përkëdhelie miqësore gjatë largimit nga pika e shtypit) që duket se ka marrë një jetë prej e tij, duket se nuk më ka mbetur asnjë mënyrë veprimi për të ndikuar.
