Filmat romantikë janë gjëja më e afërt me një zhanër universal. Kjo sepse, me përjashtime të rralla, të gjithë bien në dashuri, ose të paktën dashurojnë një herë në jetë.
Dhe kur mendoni për këtë, pothuajse çdo film është një histori dashurie. Thrillerat, komeditë, fanta-shkencat, pavarësisht nga lloji, spektakli i dy njerëzve që bien në dashuri në mes të tij ka qenë gjithmonë ajo që e bën botën e filmave të rrotullohet.
Kjo është arsyeja pse zgjedhja e historive më të mëdha të dashurisë në film paraqet një sfidë të veçantë. Sepse me të vërtetë, çfarë nuk është një histori pretendente?
Megjithatë, në një farë mënyre, ne i mbajtëm kriteret tona të thjeshta. Kërkuam për pasionin e madh, për kiminë dhe gjithë këta elementë që e bëjnë një film romantik të mirë.
Megjithatë, ka një cilësi të pashprehur që e bën një film romancë vërtet të mrekullueshëm. Le ta quajmë atë “Swoon Factor”. Bëhet fjalë për zbehjen që ndodh në ekran; zbehja që ndodh mes audiencës dhe ekranit.
Më poshtë janë 5 filmat që, më shumë se çdo film tjetër, bënë të rrahin fort shumë zemra njerëzish në mbarë botën.
The Notebook (2004)
Në dy dekadat që nga publikimi i “The Notebook”, Ryan Gosling e ka kultivuar imazhin e tij si një zemërthyes i gdhendur në një shkallë të tillë, saqë ai dukej zgjidhja perfekte për të luajtur një kukull Ken në filmin “Barbie”.
Por në kohën kur regjisori Nick Cassavetes e mori për rolin e Noah Calhoun, ai e pa aktorin ndryshe: si një person të ngjitur dhe të pamatur që ndjek vajzën e tij të ëndrrave (Alea e Rachel McAdams) në një rrotë Ferris në mënyrë shumë këmbëngulëse.
Pavarësisht se çfarë bën Allie, ai vazhdon ta dojë atë në versionin më të mirë të mundshëm që Hollywood-i mund të bëjë për një roman të Nicholas Sparks.
Formula sekrete këtu vjen në arritjen e Noah-s dhe Allie-t gjysmë shekulli më vonë, siç luhet nga legjendat e ekranit James Garner dhe Gena Rowlands, së bashku me arsyen emocionale pasi ne kemi rijetuar të gjitha kujtimet e tyre më romantike.
Brokeback Mountain (2005)
Është një histori queer dashurie e vendosur tërësisht “në dollap”. Megjithatë, duke dramatizuar jetën e brendshme të dy kaubojve që gjejnë një shtëpi romantike në fillim të viteve ’60, përshtatja befasuese e Ang Lee e tregimit të shkurtër të Annie Proulx minoi çdo pritshmëri të audiencës bashkëkohore.
Duke na treguar dy burra që zbulojnë një dashuri që ata vetë mendojnë se është e ndaluar, filmi dramatizon sesi paragjykimi mund të përhapet në strukturën e jetës së njerëzve; tregon gjithashtu se miti i “macho-manit” amerikan është pikërisht ashtu: një mit.
Në të njëjtën kohë, dëshira jonë për Ennis dhe Jack për të bërë një jetë për veten e tyre bëhet dërrmuese deri në zemërimin e saj. Performancat e Jake Gyllenhaal dhe Heath Ledger janë të pashlyeshme dhe, në rastin e Ledger-it, të mrekullueshme, pasi ai e kthen Ennis-in e mbytur dhe mezi të artikuluar në një metaforë të gjallë për një dashuri që nuk mund ta thotë dot kurrë emrin e saj.
Titanic (1997)
Filmi romantik më i mrekullueshëm i kohës së tij dhe gjithashtu më sublimi, epika e katastrofës së oqeanit të James Cameron, është filmi i rrallë i Hollivudit që arrin një cilësi më të madhe se sa jeta.
Megjithatë, arma e saj sekrete si një histori dashurie është shkathtësia shumë shpesh e papranuar e tregimit të saj. Jack dhe Rose, të dashurit nga anët e kundërta të ndarjeve të klasave, luhen nga Leonardo DiCaprio dhe Kate Winslet që kanë një kimi të shkëlqyeshme.
Implikimi është se bashkimi i tyre mund të zgjasë po aq kohë sa udhëtimi i Titanikut – po të mos ishte ai ajsberg fatal. Në “Titanik”, është vetë fatkeqësia që e ngre dashurinë në diçka të përjetshme.
Dirty Dancing (1987)
E vendosur në vitin 1963, por e xhiruar në vitet ’80, kjo romancë seksi në kampin veror sfidoi kritikët e saj për t’u bërë një klasik.
Nofka e personazhit të Jennifer Grey, “Baby”, shkonte shumë për të ilustruar atë që ndodh në të vërtetë aty: vajza adoleshente e prindërve konservatorë hebrenj po infantilizohet përgjithmonë nga njerëzit e saj, derisa takon një mësues kërcimi pak më të madh, por padyshim të matur(Patrick Swayze ) i cili i tregon asaj kohën e jetës së saj.
“E korruptuar” nga rock ‘n’ roll, Baby rritet shpejt, duke kapërcyer ndrojtjen e saj fillestare e nga “Unë mbaja një shalqi”, tek stërvitjet me instruktorin e saj joshës, i cili praktikon një stil të ri dhe të egër të kontaktit të ngushtë mes tyre. Ashtu si “Rebel Without a Cause” dhe “Grease” para tij, filmi luan me fantazinë e një tërheqjeje jashtë kufijve midis Baby-t dhe djalit të keq.
The Bridges of Madison County (1995)
Clint Eastwood përdori anën e tij të ndjeshme për të dhënë një nga personazhet e tij më të pashlyeshëm me Robert Kincaid, një fotograf i National Geographic me detyrë në Iowa, i cili ndalon pranë një shtëpie ferme për të kërkuar udhëzime.
Ai përshëndetet nga Françeska, një nuse e vetmuar lufte, e cila i ofrohet t’i tregojë përreth (një Meryl Streep me theks italian, e cila thotë kaq shumë me gjestet e saj të heshtura, si nga mënyra se si e prek veten pa mendje në vendet që dëshiron ta përkëdhelin).
Nuk është për t’u habitur që kjo amvise e pakënaqur zhvillon ndjenja për këtë të huaj. Më prekëse është pranimi i Kincaid se ai gjithashtu ka rënë në dashuri me Franceskën, por e di që ajo nuk ka ndërmend të lërë familjen e saj.
Megjithatë, kjo nuk e pengon atë të përpiqet. “Kjo lloj sigurie vjen vetëm një herë në jetë,” i thotë ai asaj. Pamja e Kincaid-it që duket e dëshpëruar në shi, shiu që ka të ngjarë të maskojë lotët, është kaq radikalisht kundër Eastwood-it, sa duhet ta besoni. /syri
