https://cepa.org/all-quiet-on-the-eastern-front
Nga Edward Lucas “Center for European Policy Analysis”
Rusia i ka dhënë fund grumbullimit të trupave të saj në kufirin lindor të Ukrainës. Shpjegimet janë të shumta, por asnjëra prej tyre nuk është e kënaqshme. Një teori është se Vladimir Putin mori atë që donte.
Por ai nuk e fitoi çështjen më të rëndësishme praktike në axhendën e tij:marrëveshjen tepër të nevojshme për furnizimin me ujë të Krimesë, që para aneksimit furnizohej pikërisht nga Ukraina. Do të dukej jo pak keq në sytë e botës nëse “trofeu” i madh gjeopolitik i Rusisë do shkretëtirëzohet dhe shpopullohet si pasojë e këtij problemi.
Asnjëra nga palët nuk mund të flasë për një fitore gjeopolitike bindëse. Është e vërtetë:siç mund të pritej përgjigjja e Perëndimit ishte kaotike dhe e vonuar. Por Ukraina nuk u braktis në një lloj izolimi poshtërues. Presidenti ukrainas Volodimir Zelenski nuk u kap nga paniku.
Në fakt, ai veproi shumë mirë duke iu drejtuar Putinit personalisht në gjuhën ruse me një thirrje për paqe. Refreni propagandistik i Kremlinit se ukrainasit janë hedhur në një revoltë të fortë popullore kundër një klike luftëtarësh fashistë në Kiev, duket shumë qesharak.
Një samit i Putinit me Xho Bajdenin,mund të jetë një mjet i mirë shtesë në arsenalin propagandistik të Kremlinit. Por ai po zhvillohet sipas kushteve amerikane, pas vendosjes
sëshumë sanksioneve nga SHBA kundër Rusisë dhe pas disa retorikave të ashpra të Uashingtonit kundër Kremlinit. Në fakt, duke iu drejtuar takimit me udhëheqësin amerikan, Putini po e pranon se Rusia është partneri i vogël.
Do të ishte mirë të mendohej se Rusia u tërhoq pasi taktika e grumbullimit ushtarak kishte dështuar në arritjen e synimeve të saj. Ndoshta të dhënat fillestare nga shërbimet inteligjente ishin të gabuara, dhe u hodhën poshtë nga vlerësimet e mëvonshme se Ukraina ishte e gatshme të luftonte në rast se do të sulmohej, dhe kjo do të shkaktonte viktima të shumta në të dyja anët.
Ndoshta,Kremlini mori mesazhe super sekrete dhe super të ashpra nga Uashingtoni. Por
kjo duket se ka gjasa të ketë ndodhur. Shpjegimi më i mundshëm, është se historia nuk ka mbaruar ende. Rusia është e aftë të zhvillojë një luftë nervash.
Pasi testoi ujërat me vendosjen e madhe të trupave në kufi dhe pa se si reagon Perëndimi (apo se si nuk reagon ai), Kremlini mund të shtojë sërish presionin pas disa ditësh, javësh apo edhe muajsh. Edhe pse trupat janë rikthyer në kazermat e tyre, shumë prej armëve të rënda janë ende aty pranë në kufi.
Rusia ka mbyllur në mënyrë të njëanshme Ngushticën Kerç midis Detit të Zi dhe Detit Azov deri në fund të tetorit. Kjo lëvizje do të futë në krizë ekonominë e rajonit Mariupol, dhe do të nxjerrë akoma më në pah dobësinë e Ukrainës në aspektin detar.
Një avantazh për Putinin, është se shumë vëzhgues të Rusisë thirrën“ujku” javët e fundit
në lidhje me qëllimet e tij. Por ata duhet të kishin qenë më të kujdesshëm:një sulm i vërtetë ushtarak do të përgatitej në fshehtësi, dhe do të përfshinte sulmet kibernetike, apo manovra për të nxitur konfuzion.
Asnjë prej tyre nuk ishte i dukshëm ditët e fundit. Raundi tjetër i paralajmërimeve të tyre do të ketë më pak peshë. Në përgjithësi, ky episodi tregoi se sa e dobët është bota e jashtme në parashikimin dhe interpretimin e planeve dhe veprimeve të udhëheqjes ruse.
Askush nuk duket se e kishte parashikuar fillimin e papritur apo përfundimin po aq të papritur të kësaj manovre ushtarak. Gjithsesi disa leksione nga javët e kaluara janë pozitive. Ushtria e Ukrainës është shumë më e aftë se sa ishte në vitin 2014 (kjo nuk është një befasi për ukrainasit dhe miqtë e tyre, por një lajm më i rëndësishëm për disa vende të tjera).
Qëndrimi pro-ukrainas i Turqisë, ishte gjithashtu i mirëpritur. Ndërkohë, ky episod ka nënvizuar se sa e mirë është bërë logjistika ushtarake e Rusisë. Me shpejtësi dhe me efikasitet, ajo zhvendosi 100.000 trupa, tanke, aeroplanë, forca detare, spitale fushore, karburant, municione dhe pajisje elektronike të luftës.
Këto aftësi do të shfaqen sërish në kufirin lindor të NATO-s me Rusinë dhe Bjellorusinë ndërsa stërvitja ushtarake Zapad-21 (që tashmë ka filluar), po lëviz drejt fazës së saj intensive në shtator.
Mësimi kryesor është se administrata e Xho Bajden shqetësohet më shumë për sigurinë evropiane sesa vetë shumica e vendeve evropiane. Por kjo nuk është e qëndrueshme në planin afatgjatë. Ose evropianët do të duhet të bëjnë pak më shumë, ose amerikanët, të rrethuar nga problemet diku tjetër, do të bëjnë më pak.
