R.R. Reno “First Things”
Flamuri i ylberit ka marrë një rëndësi të veçantë në regjimin tonë. Është flamuri i elitave tona globaliste, që simbolizon “diversitetin dhe përfshirjen”, parime që ata i konsiderojnë si burim i së drejtës së tyre për të sunduar.
“Regjimi” është një term teknik në filozofinë politike. I referohet burimit të autoritetit politik. Një regjim përcakton çështje thelbësore për të cilat “ne të gjithë pajtohemi”. Kjo marrëveshje përcakton kufijtë e protestës legjitime politike dhe i trajton ata që i kalojnë dhe i shkelin si tradhtarë, rebelë dhe revolucionarë.
Regjimi amerikan ka qenë prej kohësh ai i një republike kushtetuese. Ne luftojmë, organizohemi dhe në disa raste protestojmë. Politikanët përdorin procedurat për të përfituar. Zgjedhjet kontestohen. Dhe e gjithë kjo duhet të funksionojë brenda kufijve të imponuar nga shteti ynë ligjor. Por regjimi ynë është gjithnjë më shumë se dispozita kushtetuese. I përket gjithashtu atyre që ta përcaktojnë një mendim si i lejueshëm në jetën publike apo përtej kufirit. Në këtë aspekt kemi pësuar një ndryshim të regjimit.
Në kthimin e perëndive të forta, argumentoj se pas vitit 1945 erdhi një konsensus i fuqishëm, në vlerësimin e virtyteve të shoqërisë së hapur. Duke folur pas përfundimit të Luftës së Ftohtë, Presidenti George H. W. Bush përmblodhi këtë konsensus kur vlerësoi “kufijtë e hapur, tregtinë e hapur dhe, mbi të gjitha, mendjet e hapura”.
Me kalimin e kohës, ky konsensus ka ardhur për të përcaktuar regjimin tonë. Ai argumentoi se diversiteti dhe përfshirja nuk ishin kushte të një partie politike. Përkundrazi, ato ishin “vlera amerikane”. Presidenti Obama ka përsosur artin e barazimit të axhendës së tij politike me regjimin. Ai i kundërshtonte me reciprocitet kundërshtarët e tij duke thënë: “Nuk jemi kështu ne”, që do të thoshte që kritikët e tij e kishin tepruar. Kur martesa homoseksuale u konsiderua si e drejtë kushtetuese, ai ndriçoi Shtëpinë e Bardhë me ngjyrat e ylberit, me besimin se po afirmonte “Amerikën” më shumë sesa po pohonte një besim vetjak.
Mbase flamuri i ylberit ishte i pashmangshëm. Pas 11 shtatorit, Katha Pollitt shkroi një pjesë për ‘The Nation’ në të cilën ajo u ankua për të gjithë flamujt amerikanë që papritmas ishin kudo. Ajo u ndje e braktisur. “Nuk ka përfaqësime simbolike në këtë kohë për gjërat që botës i duhen vërtet: barazi, drejtësi, njerëzim, solidaritet dhe inteligjencë.” Ajo donte një simbol të fortë të “drejtësisë shoqërore, të të drejtave të grave, demokracisë, lirive civile dhe sekularizmit”. Pse feministët, aktivistët për të drejtat e homoseksualëve dhe mbështetësit e një shoqërie më gjithëpërfshirëse dhe pohuese nuk mund të kishin një flamur?
Dëshirat e Pollitt janë përmbushur. Siç dokumenton Darel Paul tek “Toleranca te Barazia”, të drejtat e homoseksualëve janë bërë fokusi i axhendës së diversitetit të promovuar nga elitat amerikane, prandaj simboli i tij është flamuri i ylberit. Edhe pse ylberi fillimisht kishte për qëllim të evokonte idealin e Jesse Jackson për një “koalicion ylberi” të grupeve të përjashtuara, flamuri më shpesh quhet “flamuri i krenarisë”. Flamuri me ngjyrat e ylberit sinnjalizon çlirimin e homoseksualëve, të parët mes të barabartëve në ‘koalicionin e ylberit’.
Kjo përparësi nuk është e rastësishme. Të drejtat e homoseksualëve përshtaten mjeshtërisht me qëllimet e shoqërisë së hapur të elitave tona. Burrat që puthin burrat thyejnë barrierat – një imazh i mrekullueshëm i elitave tona që aspirojnë të heqin pengesat për tregtinë dhe shkëmbimet. Burrat që vishen si gra i turbullojnë kufijtë: një evokim i mrekullueshëm i ëndrrës globaliste të një bote pa kufij.
Homoseksualët, veçanërisht burrat homoseksualë, gjithashtu shoqërohen nga kujdesi i jashtëzakonshëm për veten dhe përdorimi i joshjes. Ata futën në modë normën tani borgjeze të adoleshencës së zgjatur, jetën e lumtur prej vetmitari që kalon dekada. Jeta homoseksuale përmbush gjithashtu ëndrrat e shumë feministeve: sukses profesional dhe vetë-përmbushje pa “barrën” e pjellorisë.
Kështu që nuk është për t’u habitur që elitat tona kanë përqafuar flamurin e ylberit. Ai qëndron mbi universitetet tona dhe është i pranishëm në dritaret e organizatave ndërkombëtare. Hollywood-i, Silicon Valley (nënkupton rrjetet sociale, shënim i përkthyesit) dhe Wall Street-i, motorët e globalizimit dhe thyerjes së kufijve, e valëvisin flamurin e krenarisë.
Flamuri i ylberit përfaqëson regjimin që elitat tona të globalizuara synojnë të mbështesin. Si një regjim, ai e trajton mospajtimin si të paligjshëm. Ata që kundërshtojnë flamurin e ylberit dhe atë që ai përfaqëson nuk janë bashkëqytetarë të shqetësuar se shoqëria nuk mund të funksionojë pa tregues të qartë shoqërorë të ndryshimeve midis burrave dhe grave. Ata janë “urrejtës” dhe “fanatikë”.
Në fund të qershorit, Gjermania dhe Hungaria u përgatitën për një ndeshje të kampionatit evropian të futbollit në Mynih. Këshilli i qytetit propozoi ndriçimin e stadiumit me ngjyrat e ylberit. Hungaria e hodhi poshtë idenë. Ministri i Jashtëm hungarez Péter Szijjártó vërejti: “Është jashtëzakonisht e dëmshme dhe e rrezikshme të përzihet sporti dhe politika.”
Kundërshtimi hungarez shkaktoi protesta nga elitat evropiane. Vera Jorová, politikanja Çeke që është nënkryetare e BE, këmbënguli: “Ylberi nuk është ofendues”. Zëdhënësi i qeverisë gjermane Steffen Siebert tha se flamuri i ylberit “përfaqëson mënyrën se si duam të jetojmë, me respekt të ndërsjellë dhe pa diskriminim”.
“Jo ofendues”. “Siç duam të jetojmë”. “Kush ne jemi “. Këto pohime përcaktojnë se çfarë është dhe nuk është legjitime të diskutohet. Ky është funksioni kryesor i një regjimi. Dhe flamuri i ylberit, ndryshe nga flamujt gjermanë ose hungarezë, përfaqëson regjimin globalist, çlirimtar, shoqërinë e hapur.
Amerika ka gjeneruar përcaktimin e shoqërisë së hapur, e cila me kalimin e kohës është shndërruar në regjimin e kufirit të hapur, tregtisë së hapur, diversitetit dhe përfshirjes që tani na imponohet si aq e qartë dhe jo e diskutueshme sa është e detyrueshme. Vendi ynë shpiku flamurin e ylberit dhe ambasadat tona e eksportuan atë në të gjithë botën. Por populizmi shkon më shumë drejt forcimit sesa dobësimit. Ai sfidon hegjemoninë e elitave tona të globalizuara dhe regjimin që ata besojnë se duhet të përcaktojë jetën publike. Parashikoj se do të vijë koha, mbase së shpejti, kur elitat tona do të shtypin flamurin Amerikan dhe do të tundin gjithnjë e më fort zëvendësuesin e tij atë të ylberit.
Përshtati Totila Kotorri / TIRANA TODAY
*R. Reno është redaktor i First Things.
