Regjisori, aktori dhe skenaristi i njohur Leka Bungo u përcoll këtë të mërkurë në banesën e fundit, mes dhimbjes së familjarëve, kolegëve dhe dashamirësve të artit. Ai u nda nga jeta pas një beteje të gjatë me kancerin e mushkërive, një betejë që e përballoi me dinjitet dhe pa u dorëzuar.
“Jetoi siç deshi, siç diti, siç meritoi,” tha vajza e tij, Alba Bungo. “Ai nuk pranoi kurrë që nuk do të jetonte. Besoi deri në fund se do ta mundte sëmundjen. Iku duke punuar.”
Edhe në ditët më të vështira, Leka Bungo nuk ndali së krijuari, duke lënë pas vepra që nuk arriti t’i sjellë në skenë. Aktori Astrit Hasani kujtoi se regjisori kishte planifikuar një projekt të ri me Viktor Zhustin, të cilit i kishte thënë: “Do të bëhem mirë dhe do të vazhdojmë.”
Kolegë të shumtë e kujtuan si mjeshtër të komedisë dhe të fjalës së mençur. Aktori Robert Kamani e quajti “mjeshtër të skenës”, ndërsa Bujar Kapexhiu e përshkroi si një figurë të spikatur të humorit shqiptar, i cili u shqua për qëndrimin e tij të drejtë dhe të guximshëm ndaj realitetit.
“Leka kishte një humor fin, gati anglez. Ishte brilant në mënyrën si e përdorte satirën për të thënë të vërtetën”, tha aktorja Julia Ilirjani.
Drejtori i Teatrit Kombëtar, Indrit Çobani, vlerësoi se “përmes humorit, ai mbeti gjithmonë një zë i lirë, i pakompromis”.
Leka Bungo la pas një trashëgimi të pasur në teatër dhe film, me skenarët e filmave të njohur si “Pabesia”, “Pas fasadës”, “Mirela”, “Tre njerëz me guna”, dhe me interpretimin e paharruar si Bardhuli në “Një djalë edhe një vajzë” (1990). Ai do të kujtohet si një ndër figurat më të kompletuara të artit skenik shqiptar.
