Nga çdo cep i Shqipërisë, dëgjoj të njëjtën histori: të rinjtë po ikin. Disa me pasaporta blu, të tjerë me ëndrra që kapërcejnë kufijtë në mënyra më të vështira. Por të gjithë me një ndjesi të përbashkët – mungesën e shpresës.
Si gazetar, kam intervistuar qindra të rinj vitet e fundit. Të shkëlqyer, të arsimuar, plot ide. Por një pyetje më ndjek gjithmonë pas çdo bisede: pse Shqipëria nuk po i mban këta njerëz? Pse një vend me kaq shumë potencial, po i trajton si të panevojshëm më të vlefshmit e tij?
Faji është i shpërndarë: politika e zhytur në interesat e saj, mungesa e meritokracisë, arsimi i dobët, papunësia, korrupsioni. Por nuk është më koha për të gjetur fajtorë – është koha për të vepruar. Të gjithë ata që kanë pushtet vendimmarrës duhet të kuptojnë se ky nuk është më thjesht një problem social; është një emergjencë kombëtare.
Sepse nëse kjo rini ikën, në vend mbeten vetëm muret bosh dhe kujtimet. Dhe prej kujtimeve nuk ndërtohet e ardhmja.
