Një nga të internuarit në kampin famëkeq të Tepelenës, Simon Mirakaj rrëfehen tmerret dhe torturat nën regjimin diktatorial të Enver Hoxhës. Mirakaj i cili u ndëshkua që fëmijë nga regjimi komunist për shkak të qëndrimeve të të atit kundër regjimit diktatorial.
Në një reportazh të realizuar nga media gjermane “Deutschlandfunk”, Mirkaj tregon historinë e dhimbshme të tij se si diktatura komuniste i shkatërroi rininë. Ndërsa rrëfehet se si e kalonin ditën të internuarit në kampin famëkeq të Tepelenës.
“Të burgosurit në kampe bombardoheshin me propagandën komuniste me orë të tëra, me fjalimet e pafundme të Enver Hoxhës, dhe duke dëgjuar ithtarët e tij që brohorisnin diktatorin. Për opozitën e arsimuar kjo qe një torturë e vërtetë. Të mbijetoje në kampin e Tepelenës nuk ishte diçka e lehtë”, thotë Simon Mirakaj.
Ai tregon se si oborri ushtarak që të cilën ndodhej kampi vazhdonte të ishte i minuar që nga koha e luftës italo-greke dhe kur në një rast minta shpërthyen ku për pasojë u panë të fluturonin trupat e njerëzve, midis tyre dhe fëmijë.
“Oborri i kampit ushtarak në të cilin ndodhej kampi ishte ende i minuar, që nga koha e luftës italo-greke. Disa minat shpërthyen, dhe ne pamë pjesë trupash të fluturonin përreth, shumë fëmijë vdiqën, por edhe të moshuar për shkak të granatave, por sidomos nga kequshqyerja, me vetëm 2 vakte ushqimore në ditë, kryesisht një supë me ujë, që ndonjëherë ishte plot me krimba”, shprehet ai.
Fëmijët tentonin vetëvrasjen
Familjeve të disidentëve të internuar u jepej kaq pak ushqim, saqë fëmijët shpesh nuk kishin fuqi të shkonin në shkollë, pasi rruga kishte një të përpjetë të madhe, dhe më pas kalonte mbi një urë. “Një ditë, disa vajza u ndalën mbi urë dhe vendosën të hidheshin në ujë për të vdekur, por një vajzë më e madhe në moshë i ndali, duke iu thënë se çfarë drame do t’i shkaktonin nënave të tyre”.
Pa fshatarët që u çonin të burgosurve bukë natën, familja e Simon Mirakaj do të kishte vdekur në secilën nga qendrat e tyre të shumta të paraburgimit. Para së gjithash, solidariteti me njëri-tjetrin, mbajti gjallë shumicën e tyre. “Në Savër kishim shumë të burgosur intelektualë, që kishin studiuar jashtë vendit para luftës, dhe ata na dhanë dashurinë për muzikën dhe letërsinë Festivali italian i muzikës së lehtë në Sanremo, ishte në qendër të vëmendjes për ne që e dëgjonim tinëz në radio. Gjithashtu dëgjonim lajmet në italisht, ndaj dhe e dinim se çfarë po ndodhte në botë, ndërsa gjithnjë njëri nga ne duhet të ruante jashtë.” TIRANA TODAY
