“Dajë, na kanë dal përpara, na kanë sulmu, na kan lyp paret.” Këto fjalë të tmerrit nga dy fëmijë që panë nënën të vritej para syve, sot, një vit më vonë, dëshmojnë jo vetëm brutalitetin e krimit, por edhe cinizmin e një sistemi drejtësie që ka zgjedhur të heshtë.
30 mijë euro – ky ishte çmimi që Naim Murseli vendosi për jetën e gruas së tij. Një marrëveshje vdekjeprurëse e pranuar hapur nga vetë ekzekutori. Por për sistemin e drejtësisë në Kosovë, as kjo dëshmi e qartë nuk mjafton për të lëvizur më shpejt se një kërmill.
“Ne duam drejtësi të shpejtë dhe profesionale,” lutej Leonardi, vëllai i Liridonës, një vit më parë. “Kriminelët duhet të kalben në burg. Asnjë grua tjetër nuk duhet të vritet.” Sot, fjalët e tij tingëllojnë si një akuzë ndaj një sistemi që duket se ka harruar çdo koncept të drejtësisë së shpejtë.
Ndërkohë, dy jetimët e Liridonës strehohen në Suedi, duke u rritur me plagën e dyfishtë – humbjen e nënës dhe tradhtinë e babait që orkestroi vrasjen e saj. Sa më shumë vonohet drejtësia, aq më e thellë bëhet trauma e tyre.
“Hetimet janë në vazhdim,” është përgjigja e vetme, e ftohtë dhe burokratike e Prokurorisë. Asnjë shpjegim për vonesën njëvjeçare, asnjë afat për ngritjen e aktakuzës. Vetëm heshtje. Një heshtje që po bëhet më vrasëse se vetë krimi.
Gazetarja Klodiana Lala ka ngritur pyetje për “sekretin” që shkaktoi vdekjen e Liridonës. Çfarë dinte viktima që duhej të heshtte përgjithmonë? A ishte thjesht një çështje parash, apo diçka më e errët qëndron pas kësaj tragjedie? Edhe këto pyetje janë fundosur në letargjinë e sistemit.
Rasti i Liridonës është bërë tashmë një metaforë e gjallë e drejtësisë – një sistem që funksionon aq ngadalë sa edhe krimet më të qarta, me prova më të forta, me dëshmitarë okularë dhe pranim fajësie, zhyten në një det burokratik pa fund.
“Asnjë grua tjetër nuk duhet të vritet,” thoshte vëllai i Liridonës. Por si mund të parandalosh vrasje të tjera kur vetë sistemi i drejtësisë dërgon mesazhin se edhe vrasjet më brutale, më të qarta, mund të presin pafundësisht për drejtësi?
Sot, në përvjetorin e parë të kësaj tragjedie, pyetja nuk është më nëse do të ketë drejtësi për Liridonën, por sa gra të tjera duhet të bien viktima para se sistemi ynë i drejtësisë të zgjohet nga letargjia e tij vdekjeprurëse?
Ndoshta më e dhimbshme është se ky sistem po vret dy herë – njëherë përmes dhunës fizike dhe herën e dytë përmes heshtjes së tij. Dhe ndërsa Liridona nuk është më, heshtja e drejtësisë po bëhet çdo ditë një vrasje e re për familjen e saj dhe për çdo grua që pret mbrojtje nga ky sistem.
