Nga: J. Edward Britton/ “The imaginative conservative”
Për gati 40 vjet, fusha e sociologjisë është dominuar nga akademikë të majtë. Ka një numër arsyesh për këtë, duke filluar nga ndikimi i filozofëve të majtë tek studentët e tyre nga vitet 1960 e tutje, deri tek përqendrimi i pushtetit nga disa akademikë në institucione të shquara siç është Shoqata Amerikane e Ekonomisë. Megjithatë, përkundër faktit se intelektualët e majtë kanë fituar prestigj në fusha të ndryshme akademike, tema kryesore drejt së cilës ata kanë gravituar vazhdon të jetë fusha e sociologjisë.
Në një studim, Jon Shields, një profesor i asociuar në Claremont McKenna College, zbuloi statistikën befasuese që vetëm 12 nga 6,000 sociologë e identifikojnë veten si konservatorë. Dallime lidhur me këtë raport ndodhin rrallë dhe asnjë shpjegim i vetëm për problemin nuk është zbuluar. Sidoqoftë, një gjë është e sigurt: ashtu siç është zvogëluar ndikimi konservativ në fushën e sociologjisë, po ashtu ka ndodhur edhe me rigorozitetin akademik.
Shumë nuk janë të vetëdijshëm se ka pasur një kohë kur fusha e sociologjisë pranonte ide konservatore. Nuk ka nevojë të shikojmë përtej trashëgimisë së lënë nga mendimtarë të mëdhenj si Robert Nisbet dhe Alexis de Tocqueville, të cilët të dy hapën rrugën për zhvillimin e konservatorizmit modern. Ne mund ta kuptojmë se si sociologjia është bërë një fushë ekskluzivisht e majtë duke analizuar nëpërmjet të ndjerit Irving Louis Horowitz, i cili ishte profesor i sociologjisë në Rutgers ndërsa shkruante ‘Zbërthimi i Sociologjisë’. Në librin e tij, HoroWitz argumenton se sociologjia ka humbur rrugën e saj dhe se shumë theks i është kushtuar pabarazive sociale, linçimit të viktimave dhe rregullimit masiv të sistemeve ekonomike. Horowitz shprehet:
“E teksa një brez i para Luftës së Dytë Botërore u përpoq ta zbehte idenë se sociologjia kishte të bënte me socializmin, brezi i pas Luftës së Dytë Botërore u përpoq ta bënte mjaft të qartë se të dyja … janë të bashkuar në nevojën për një shoqëri në të cilat format e ekzagjeruara (nëse jo të gjitha) të pabarazisë dhe diferencimit në të gjitha format e marrëdhënieve të pushtetit janë malinje dhe … duhet të kundërshtohen në baza sociologjike.”
Horowitz arrin në përfundimin se një botëkuptim i tillë themelor në terren ka çuar në “një kategori krejtësisht të re të sociologjisë të quajtur viktimologji”. Kjo vjen nga kultura moderne e viktimave, sipas Horowitz. Ai kishte frikë se sociologët ngadalë do t’i nënshtroheshin një metamorfoze që do të bënte që aktivistët e majtë të maskoheshin si studiues legjitimë.
Fatkeqësisht, ndodhi pikërisht kjo. Më keq akoma, kjo është bërë pa marrë parasysh logjikën themelore, e cila bëhet e qartë kur dikush shqyrton shumë nga standardet e paqëndrueshme të së majtës së re akademike. Horowitz e cek këtë kur thekson se sociologët, në përpjekje për të sjellë ndryshime shoqërore, janë viktima të një gabimi të pafund regresi. Sipas Horowitz:
“Dilema më serioze teorike [është] se problemet e shtresëzimit kanë aftësinë për të shpënë në… regres të pafund. Edhe nëse supozohet një harmoni e përsosur në terma racorë, edhe nëse zgjidhen diferencat me bazë gjinore në pagë, struktura e kërkesës për barazi të mëtejshme është e papërshkrueshme: pabarazitë gjuhësore, kufijtë fetarë, dallimet biologjike midis të gjatit dhe të shkurtrit, të shëndoshit dhe të dobtit, thjesht gërvishe sipërfaqen.”
E thënë thjesht, sociologët e majtë dëshirojnë barazi por nuk kanë ide kur arrihen nivele të kënaqshme të barazisë. Barazia absolute midis dy grupeve thjesht do të thotë që shënjestra duhet të zhvendoset në diçka të re, në një formë edhe më radikale të barazisë.
Ide të tilla nuk kanë kufij dhe i japin vetes konkluzione të çuditshme logjike. Horowitz besonte se relativizmi moral ishte një rezultat i pashmangshëm i strukturës pseudo-logjike të sociologjisë moderne. Ai shprehet:
Relativistët e rinj të moralit kanë informuar lexuesit e tyre se në botën e mrekullueshme pa norma nuk mund të ketë devijime … Duke mistifikuar marrëdhëniet midis atyre që kryejnë krime … dhe atyre që janë viktima të kriminelëve, krimi likujdohet me lehtësi thjesht si devijim.
Horowitz parashikoi me saktësi pikëpamjen se kriminelët janë “viktimat e vërteta” të një sistemi të prishur shumë kohë përpara se të shqiptoheshin frazat e bëra nga aktivistët e sotëm progresivë. Dekonstruksionizmi social nuk është i kufizuar as në sistemin e drejtësisë penale. Qëllimet e sociologëve progresivë përfshijnë barazinë radikale midis gjinive, klasave, madje edhe sulmin ndaj institucionit të martesës.
Kjo i lë konservatorët modernë me një pyetje mëdyshëse: A do të jetë sociologjia ndonjëherë përfshirëse e ideve konservatore përsëri? Disa mund të argumentojnë se është një luftë e humbur. Të tjerët mund të insistojnë që akademikët konservatorë duhet të zëvendësojnë ata progresivë. Por si mund të ndodhte kjo nëse konservatorët me mendim të lirë nuk detyrohen të bëhen sociologë thjesht për hir të përputhjes së arritjeve intelektuale? Duke pasur parasysh këto probleme, duket se rruga që duhet ndjekur nga këtu mbetet një mister.
Sidoqoftë, një gjë është shumë e qartë: Horowitz kishte të drejtë në vërejtjen e tij. Sociologjia është, pa asnjë hije dyshimi, një fushë e studimit të së majtës tani. Por kjo nuk do të thotë që konservatorët duhet të çarmatosen në betejën intelektuale. Ndoshta, të pikëlluar nga njëanshmëria akademike në sociologji, konservatorët do të ndihen të thirrur për të ndjekur shkencat shoqërore. Horowitz shprehet në një moment në librin e tij se “mbrojtja është bërë vetë shkaku i kërkimit shoqëror”. Në vend që të përpiqen të çlirojnë shkencën shoqërore nga mbrojtja e saj, akademikët e krahut të djathtë mund të hyjnë në fushën e sociologjisë për të siguruar kundërpika që të ruajnë ashpërsinë intelektuale. Nëse kjo ndodh, mbase mbeten disa shpresa për të ardhmen e sociologjisë./Përshtati në shqip: Totila Kotorri/ TIRANA TODAY
Burimi: https://theimaginativeconservative.org/2021/06/conservatives-sociology-complex-dilemma-j-edward-britton.html
